Thai-Thai-Thailand!

Dag 43 – Donderdag 20 augustus:
In verband met ‘low season’ gaat de directe ferry (50 min) van Langkawi naar Koh Lipe helaas niet. We kiezen voor een georganiseerde tour omdat we nu allerlei overstappen moeten maken en hier geen fratsen mee willen hebben. Om half 8 ’s ochtends worden we met een busje opgehaald en bij de bootterminal afgezet. De ferry brengt ons naar Satun (Thailand), waar het een uur eerder is. Hier wachten we voor de immigration en stappen direct in het volgende busje naar de pier van Pakbara. We komen daar eerder dan verwacht aan en kunnen daardoor met de ferry van 11:30 mee in plaats van die van 15:30! Hierdoor geen mogelijkheid om ergens te gaan lunchen dus teren we nog eventjes op de Sultana’s die we vanochtend hebben gehad als ontbijt. Na een tocht van anderhalf uur een behoorlijke golvende Andaman zee komen we aan bij Koh Lipe. Omdat het rondom het eiland te ondiep is voor de ferry worden we de laatste meters per longtailboat vervoerd. We herkennen het heldere water van de Gili’s… we zijn wederom beland in het paradijs!

Tientallen vissersbootjes met gekleurde stoffen slierten aan de punt van de boot dobberen in de branding van Sunrise Beach. Na enkele minuten door het knisperende zand te zijn gelopen staan we voor het Adang Seadivers hoofdkwartier. Hier kunnen we twee nachten (gratis) overnachten omdat Wessel de ‘Scuba Diver PADI Course’ hier heeft besproken. De backpacks gooien we weer in de hoek van de kamer om eerst maar eens opzoek te gaan naar een fatsoenlijke lunch. In de walking street (hoofdstraat) zien we dat een hoop restaurantjes en hotels gesloten zijn vanwege low season. Hierdoor zijn er ook weinig toeristen op straat te vinden… we krijgen het gevoel alsof we het eiland voor onszelf hebben!

Bij terugkomst worden we meteen bijgepraat over het programma voor de komende dagen voor wat betreft het duiken. Wessel moet meteen starten met de theorie anders wordt het krap om alles in twee dagen af te ronden. De theorie bestaat uit 3 hoofdstukken (boek en/of instructiefilm). Sabrina besluit om in ieder geval een fundive te gaan doen. De eigenaresse van de duikschool adviseert Sabrina om de theorie mee te doen aangezien hoofdstuk 1 ook vereist is voor de fundive. Aangezien het verschil tussen de fundive en de scuba diver course dan alleen een extra duik is, beslist Sabrina om ook voor het brevet te gaan. Die theorie… wat een langdradig verhaal en veel stof! Niet helemaal volgens het plan maar het laatste hoofdstuk bewaren we mooi voor morgen!

Dag 44 – Vrijdag 21 augustus:
De wekker gaat… slippers aan en de deur open. De bladeren van de palmbomen dansen rustig heen en weer in de ochtendwind en de groene kleur steekt vel af tegen de strakblauwe hemel. Goedemorgen paradijs! Bijna perfect; de wekker moest wel gezet worden want hoofdstuk 3 van het PADI instructieboek ligt nog vrolijk op ons te wachten. Om 10 uur lopen we met onze duikinstructrice Claudia alle vragen door. We hebben een goede score! Doordat het allemaal heel vlot gaat hebben we nog tijd over om op het strand te liggen en nog een paar duiken te nemen in het warme zeewater.

Na de lunch beginnen we aan het middagprogramma; eerst het ‘examen’ van 30 multiple choice vragen (wederom een uitmuntende score). Vervolgens moeten we de duikuitrusting meerdere malen in- en uit elkaar halen zodat we weten hoe dit werkt en hoe alles aangesloten zit. We hijsen ons in de wetsuit, trekken de speciale schoenen aan, knopen een riem met extra gewichten om onze heupen en hangen de rest van de uitrusting als een soort zware backpack aan onze schouders… Finnen onder de armen en masker + snorkel om de nek. Eenmaal in het water eerst eventjes wennen aan het ademen door een ademautomaat, ook wel de ‘regulator’ genoemd. Dit is wel nodig want is noch te vergelijken met normaal ademen, noch te vergelijken met ademen door een snorkel… heel apart! Daarna oefenen we het zakken in het water door lucht uit je duikvest te laten lopen. Op de bodem (2,5 meter diep) leren we hoe we water uit ons masker krijgen, de regulator terug kunnen vinden als deze om wat voor reden dan ook uit je mond gaat, kramp bij jezelf of de buddy kunt weghalen en allerlei gebaren die in de onderwaterwereld gebruikt worden. Voor Wessel zijn veel dingen grotendeels herhaling gezien hij al eerder gedoken heeft maar toch is het fijn om bijgespijkerd te worden. Na een uur of twee zijn alle oefeningen afgerond en moeten we klaar zijn voor de twee duiken die we morgen gaan doen. Het was een behoorlijke inspanning dus ’s avonds doen we helemaal niks meer.

Dag 45 – Zaterdag 22 augustus:
Vandaag gaat de boeken (nou ja, in ieder geval dit verslag) in als de dag dat we het PADI Scuba Diver duikbrevet hebben gehaald. Om de cursus te voltooien moesten er nog twee duiken gedaan worden vandaag. Om 9:30 pakken we de complete duikuitrusting weer bij elkaar, zetten we alles in elkaar en controleren we of alles werkt… helemaal volgens het boekje, zoals geleerd. We varen in 10 minuten naar een mini-eilandje tegenover Sunrise Beach, Koh Tanang genoemd. We gaan op de rand van de boot zitten, houden met 1 hand de riem met gewichten en met de andere hand de bril en regulator vast. Met een soort van koprol achterover rollen we het water in. Via een touw dalen we af tot een meter of 6 en vanaf hier zwemmen we langs het koraal. We zijn de enige duikers hier. Het koraal is prachtig en we zien ontzettend veel verschillende soorten tropische vissen. Voordat we het doorhebben zijn we geleidelijk aan gezakt tot 12 meter diepte, waar het water met 30 graden nog steeds aangenaam is. Wat voel je je klein als je omhoog kijkt en die enorme bak met water boven je ziet!

40 minuten later is de luchtfles bijna leeg en gaan we weer naar boven. Op de boot sterken we aan met water, ananas, koekjes en vervangen we onze luchtfles voor een volle. Binnen een paar minuten zijn we bij een ander klein eilandje voor Sunrise Beach, namelijk Koh Kra. Deze duik was ook weer heel bijzonder. Het water is zo ontzettend helder waardoor ons zicht ongeveer 20 meter is. Verschillende soorten koraal waar weer vele gekleurde vissen en andere zeewezens wonen. Dit keer doen we alles zelfstandig en houden we het 50 minuten vol met de fles.

Met deze laatste duik hebben we de cursus afgerond en zijn we bevoegd om onder toezicht tot 12 meter te duiken, zonder eerst weer oefeningen en theorie te doen. Dit brevet is voor altijd geldig en we hoeven niks te doen om de geldigheid te behouden! Op deze manier de onderwaterwereld ervaren en hiermee de deur geopend naar de vervolgstap; het PADI Open Water brevet waarbij toezicht niet meer nodig is en je tot 18 meter mag duiken.

De rest van de middag liggen we op het strand. Daarna verhuizen we naar onze bungalow op Pattaya Beach en gaan we uiteten. Buiten de deur (westers) eten is relatief duur hier omdat alles per boot moet worden geleverd. Al met al zullen jullie begrijpen dat we een voldaan gevoel overhouden aan deze dag.

Dag 46 – Zondag 23 augustus:
Wakker worden met het idee dat we vandaag helemaal niks op de planning hebben staan, dat is nog eens een fijn gevoel! Je zou bijna denken dat we vakantie hebben. Ondanks de klamboe zijn we toch nog aardig vaak gestoken door muggen. Dit is overigens ook pas de eerste plek waar we echt ‘last’ hebben van de muggen. Na een snelle douche (met koud water en bijna geen druk blijf je niet heel lang eronder staan) gaan we op de veranda zitten van onze bungalow voor het ontbijt. Met een zakmes hakken we een ananas in stukken. Het sap zit binnen no time overal. We hebben gezelschap van een zwerfhond die ons bezoek wel kan waarderen… Wellicht dat dit komt omdat hij meer biscuits van de rol heeft gekregen dan wij zelf. We besluiten om een rondje over het eiland te lopen zodat we ook Sunset Beach kunnen zien.

Bij aankomst blijkt Sunset Beach totaal verlaten te zijn; geen mens op het strand (echt niemand) en alle resorts zijn gesloten of zijn in beslag genomen door het leger. Wat zonde dat deze prachtige plek hierdoor wordt overschaduwd, om nog maar te zwijgen over de hoeveelheid afval op het strand. Via de rotsenwand klimmen we naar het volgende strand. Tussen de rotsen zien we kleine ‘waterbadjes’ met kleine kleurrijke guppies en krabbetjes. De stranden die we hierna zien zijn wederom prachtig en nagenoeg verlaten. Overal nemen maken we foto’s en badderen we in de azuurblauwe zee. Tussendoor nuttigen we een lekker drankje op een loungebed. Het is maar een klein eiland maar we hebben het weer gepresteerd om er uren over te doen. We sluiten de middag af met wat snorkelen in de zee aan Pattaya Beach, vlakbij onze bungalow. Bij terugkomst is onze vriend weer aanwezig en geven we hem de laatste koekjes uit de rol. De Walking Street is vandaag (zondag) uitgestorven en halen daarom maar brood, tomaat en ui om zelf het diner in elkaar te flansen. Zo kunnen we ook nog een beetje de euro’s in de gaten houden ☺

Dag 47 – Maandag 24 augustus:
Door de hitte in de bungalow worden we vroeg wakker vandaag. We gooien meteen de ramen en deur open en het koelt nog af ook… met 30 graden buiten is dat best knap. Dat er veel muggen binnenkomen maakt ons niet uit, we vetrekken zo toch weer richting duikschool Adang Sea. We hebben beiden besloten om voor het PADI Open Water brevet te gaan. Nadat we met de ‘motortaxi’ (scooter met zijspan) naar de duikschool zijn gebracht hebben we eerst weer een aflevering van onze serie gekeken, op het strand gelegen en gezwommen. Relaxt dagje zo! Eind van de middag doen we de 200 meter zwemtest welke vereist is voor het brevet.

Voor het avondeten gaan we uiteten bij de Italiaan. We rekenen uit wat we tot nu toe per persoon per dag uit hebben gegeven; 47 euro… terwijl we hadden bedacht dat we het met 45 euro per dag wel zouden redden. De komende dagen dus op een stokje bijten en nu nog extra genieten van de steenoven pizza!

De rest van de avond bestuderen we de theorie voor het brevet en maken de bijbehorende vragen. We gaan vroeg slapen want morgen moeten we al om 8 uur klaarstaan.

Dag 48 – Dinsdag 25 augustus:
Nadat we vanmorgen de oefenvragen besproken hadden hezen we ons om 8:30 in de duikuitrusting voor de oefeningen in het water. Vandaag is het weer (voor het eerst hier, terwijl het ‘regenseizoen’ volop aan de gang is) niet heel best dus is het prima dat we de hele dag in het water bezig zijn. We oefenen het zwemmen zonder bril en deze later weer op te zetten (onderwater natuurlijk), hoe te ademen als de regulator kapot gaat, hoe het duik vest onderwater uit en aan moet (inclusief riem met gewichten) en het duiken met behulp van kompas en duikcomputer. Nadat we de vaardigheden voldoende beheersen stappen we in de longtail en gaan we naar Talang. Hier hebben we onze eerste duik ook gedaan maar toen bleven we in de baai en nu duiken we langs een enorme muur van rotsen met koraal. We komen erachter dat 12 meter nog niet eens zo diep is als je eenmaal op 18 meter duikt. Op deze diepte is de oppervlakte niet eens meer te zien!

Ook nu zien we weer enorm veel verschillende soorten exotische vissen. Google maar eens op: Yellow Spotted Boxfish, Kuhl Stingray, Triggerfish, Broadclub Cuttlefish, Clownfish (je weet wel, Nemo), Golden Damsel en Moorish Idol… en zo kunnen we nog wel eventjes doorgaan. Tijdens deze duik herhalen we voor de laatste keer nog een aantal vaardigheden. Bij het eindigen van de duik (tijdens het stijgen) moeten we op 5 meter onderwater een paar minuten blijven hangen om decompressieziekte te voorkomen.

De boot brengt ons naar de volgende duiklocatie; Stonehenge. Dit schijnt vanwege de veelzijdigheid in koraal en vissen de mooiste duikbestemming in de omgeving te zijn. We zijn de baai uit en de wind zet op. Behoorlijke golven en zo’n klein vissersbootje. Dit zorgt ervoor dat we misselijk aan de vierde en laatste duik van de course beginnen. Omdat we op zee liggen en deze locatie niet een eiland betreft maar een zogeheten ‘pinacle’ op de bodem, zakken we met een touw als referentiepunt richting het koraalrif. Het klopt wat gezegd werd, de mooiste locatie tot nu toe! Veel kleurrijk en verschillend levend koraal en we zien minstens zoveel soorten vis als bij de vorige duik. Nu ook hele groepen. Ineens moeten we wachten omdat er een muur van een paar duizend dezelfde soort vissen langs komt zwemmen. Doordat je op 18 meter meer lucht verbruikt duurt onze tweede duik ruim 40 minuten. Op het oppervlakte schommelt de boot nog net zo ruig heen en weer waardoor het een kunst is om de boot weer in te komen.

Bij terugkomst gaan we eerst relaxen; een warme douche en een lunch in het restaurant hier tegenover. Dan rest ons nog één onderdeel om het brevet in handen te krijgen; het ‘final exam’. 50 multiple choice vragen met een slagingsgrens van 75%, dit moet vast lukken! Beide slagen we met vlag & wimpel (96%). ’s Avonds eten we een bord patat in het restaurant en zijn we uitgeteld. Sabrina is nog druk met dit verslag bezig als Wessel al op één oor ligt.

Dag 49 – Woensdag 26 augustus:
We hebben het tosti-ijzer en de magnetron in de 7-eleven helemaal ontdekt en beginnen de dag met tosti’s uit de koeling. De tassen voor de zoveelste keer bij elkaar geraapt (inmiddels 24!! Verschillende accommodaties gehad) en alles zit steeds wat minder strak ingepakt. De longtail taxi brengt ons naar het platform in het water waarvandaan de ferry vertrekt richting Pak Bara. Dit keer een kleine variant maar we hebben geen last van de golven en komen zo’n 1,5 uur later aan. In Pak Bara hebben we een half uur voordat het shuttlebusje vertrekt naar Krabi en we gebruiken deze tijd nuttig om in de 7-eleven (de supermarkt die je hier in Thailand echt om de twee meter tegenkomt en 24 uur per dag geopend is) diepvries spaghetti op te laten warmen. Om 14:45 arriveerden we bij de busterminal en werden we opgehaald door de hotel eigenaar. Goede service voor onze goedkoopste overnachting tot nu toe; 8 euro. We Skypen met het thuisfront (Balk) en gaan daarna met de gratis shuttle (ook dat nog) naar het centrum van Krabi town.

Hier is het wat drukker dan elders. We lopen wat rond in dit gebied met ontelbaar veel scooters, etenskraampjes en om de paar meter een paal met honderden elektriciteitskabels. We klimmen een trap omhoog en bekijken de relatief nieuwe boeddhistische tempel Wat Kaewkorawaram. Op de stoep zitten monniken in gewaden, die net zo gek zijn op oranje als wij. We eten salade, brood en pizza bij een Italiaan en om wat centen te besparen halen we het drinken in de supermarkt. Voor het eerst een grote supermarkt en zien direct allemaal dingen die we de afgelopen tijd gemist hebben. Een snijplank, groot mes, antimuggenspray en sausflesjes voor de mayo en ketchup belanden in het mandje. Om 20uur worden we weer door de shuttle opgehaald en teruggebracht. Hadden we al gezegd dat dit hotel dik in orde is? Nog even Skypen met het thuisfront in Maarssen en we zijn weer van alle inn’s en outs op de hoogte.

Dag 50 – Donderdag 27 augustus:
Het was wel luxe dat de transfer van het hotel naar de haven bij het ticket in zat. De boot vertrok netjes om 9 uur en het water was erg kalm. Om 10:30u kwamen we aan op Koh Phi Phi, een eiland gelegen in de Andaman zee, ongeveer halverwege tussen eiland Phuket en het vaste land van Krabi. Het midden van het eiland, het centrum, is klein en smal waardoor we zo naar het hotel lopen. Het blijkt wel dat dit een van de populairste bestemmingen van Thailand is… Honderden kleine kraampjes waar dezelfde souvenirs en kleding verkocht worden. De straten zijn vol met toeristen, terwijl op het op dit moment zelfs nog een stuk rustiger is dan toen Wessel hier vorig jaar was.

Nadat we de spullen hebben gedropt gaan we eerst maar eens naar het viewpoint. Het is een helse klim omhoog met deze temperaturen maar het uitzicht op 186 meter boven zeeniveau op de unieke H vorm van het eiland is absoluut de moeite waard. Vanaf hier is zowel de sunrise als sunset te zien. Terug in het hotel plat op bed, niet bewegen en de ventilator in de gezichten. Even afkoelen, wat een hitte hier!

Wessel heeft trek dus we zoeken een terras op. Zodra hij de kans heeft om Aziatisch (nu dus Thais) te eten, doet hij dat ook. Vaak zitten we in restaurants waar Westers eten geserveerd wordt omdat Sabrina niet zo van het Aziatische eten houdt. Sabrina kiest voor de fruitsalade. We hebben namelijk gisteren op een weegschaal gestaan en ze is erachter gekomen dat ze (wellicht door alle patatjes?) nog niet veel lichter is geworden. Dit in tegenstelling tot Wessel, die al zo’n 6/7 kilo kwijt is!

’s Middags bekijken we de rest van het eiland. Er hangt een relaxt sfeertje maar de stranden zijn lang niet zo mooi als die we gezien hebben op Lipe. Het is op dit moment eb waardoor het water zo’n 150(!) meter terug is gelopen en de bootjes nu op het zand liggen. In de verte steken diverse rotsen uit het water. De zon komt maar moeilijk door de wolken wat zorgt voor een wazig en spookachtig uitzicht over de baai. Begin van de avond stappen we de supermarkt in en nemen direct avondeten mee; brood, melk, (in de magnetron opgewarmde) frankfurter worsten en maiskolven. Later op de avond drinken we nog een drankje op het strand en kijken naar de vuurshows die hier elke avond gegeven worden. Elke tent heeft zijn eigen show met daaromheen allemaal zitzakken voor het publiek. Thaise jongeren van verschillende leeftijden zwaaien en gooien met een soort van majorettestokken met vuurballen er aan. Ze hebben veel bekijks en alle zitplekken zijn dan ook bezet. Als stelletje vallen we wel een beetje buiten de boot tussen alle feestgangers die (met buckets vol drank in hun hand) aan het indrinken zijn.

Dag 51 – Vrijdag 28 augustus:
Wakker worden zonder wekker en eerst maar eens serie kijken, goed begin van de dag zo! Na het ontbijt zetten we de spullen bij de receptie en gaan we de rest van de ochtend naar het strand. De ferry naar Phuket vertrekt pas om 14u. Het was alweer bloedheet dus we kiezen een mooi plekje in de schaduw onder een boom bij een restaurant aan het water. Nu is het vloed en met het zonnetje erbij ziet het er een stuk tropischer uit dan gisteren. Na wat drankjes en een lunch rekenen we weer een paar honderd Baht af en halen we de spullen op. We waren blij toen we na een kwartier sjouwen de door airco gekoelde ferry opliepen. Weer een oud ding maar wel de grootste tot nu toe. De stoelen zijn allemaal kapot; de bekleding is gescheurd en er zijn happen uit de stoelvulling. De overtocht zou twee uur duren maar door de kalme zee konden we ons vermaken met de serie en was de tijd zo om. Per minibus werden we naar het vliegveld gebracht. Dit was toch nog ruim een uur rijden en blijkt aan de andere kant van het eiland te liggen.

We hebben een hotel met free airport transfer geboekt op 1km afstand van het vliegveld dus we laten ons daar ophalen. Via Tripadvisor zien we een prima restaurant vlakbij het hotel en we lopen erheen. Het komt regelmatig voor dat we alleen in een restaurant zitten alleen dit keer zaten er ook nog twee ‘vrienden’ van de eigenaar. Op internet hadden we al gelezen dat het soms wat lang kan duren voordat het eten klaar is, dus beginnen we na een kwartier maar eens met vragende ogen richting de bar/keuken te kijken waar onze pizza’s blijven. Met succes want nadat we een paar keer onze acteerkunsten hebben vertoont komt de serveerster zich verontschuldigen: “So much food, that’s why it’s taking a while, I’m so so sorry” en biedt ons twee gratis drankjes aan. Daar zijn we als ras Hollanders natuurlijk wel mee zoet te houden, gratis drankjes. “So much food” voor 4 gasten… hoe moet dat dan wel niet als de hele hut vol zit? We zitten nog een tijdje en gaan daarna vroeg naar bed i.v.m. de vroege vlucht van morgen naar Bangkok.

Dag 52 – Zaterdag 29 augustus:
De wekker gaat om 6 uur en rond 7 uur staan we weer fris en fruitig bij de shuttle. 3 minuten later staan we op de luchthaven. Deze vlucht vertrok keurig om 8:40 en anderhalf uur later landden we op het oude vliegveld van Bangkok: Don Mueang. De rit naar het hotel was nog nooit zo gemakkelijk: de shuttlebus van 20 minuten (30 baht p.p. = 75 eurocent) naar de eerste BTS (skytrain) station en vanaf daar in een rechte lijn naar de halte Phra Kanong, een paar meter naast het hotel. Tijdens de vlucht krijgt Sabrina helaas weer het (inmiddels) bekende misselijk gevoel en buikpijn, wat net een paar weken weg was gebleven. In plaats van genieten van het uitzicht over deze enorme stad, lag ze met haar hoofd op de backpack. In het hotel meteen gaan liggen maar dat was helaas niet voor lange duur… om de zoveel tijd hing ze boven het (gedeelde) toilet. Gelukkig zitten er op onze verdieping geen andere gasten waardoor we de enige gebruikers zijn. Wessel haalt wat licht verteerbaar eten en drinken maar ook dit is er binnen no time weer uit. Eind van de middag zakt het wat waardoor ze kan gaan slapen.

Dag 53 – Zondag 30 augustus:
Na een lange nacht lijkt het met Sabrina gelukkig weer een stukje beter te gaan. We zijn er vroeg bij want vandaag hebben we een hoop op het programma staan: een tempel, het paleis, Khao San Road en het beklimmen van de Sathorn Unique Tower (Ghost Tower).

We beginnen de dag bij de tempel Wat Phao; met 80.000 vierkante meter de grootste en oudste tempel in Bangkok. Met de tuk tuk (zo’n overdekte driewieler, zeer wendbaar in het drukke straatverkeer, de ene nog uitbundiger versierd dan de ander) scheuren we naar plaats van bestemming. De lucht is helder blauw en de zon is genadeloos vel. De hoge luchtvochtigheid en alle uitlaatgassen zorgen voor een gevoelstemperatuur van zeker 40 graden! Niet heel fijn als je nog niet helemaal fit bent natuurlijk. Vlakbij de tempel stappen we uit en meteen komt er een mannetje op ons af gelopen. Als we zeggen dat we de tempel gaan bezoeken geeft hij aan dat op zondagochtend de Thai een ceremonie hebben waardoor de tempel pas weer vanaf 13 uur toegankelijk is voor toeristen. Vanzelfsprekend heeft de beste man al een programma in gedachten voor ons; hij brengt ons in z’n tuk tuk richting het water om ons vervolgens van een rondvaart van een uur te laten genieten, om de tijd op te vullen. Dit allemaal uiteraard voor een ‘special price’ van 1000 baht (25 euro) per persoon, oftewel; grof geld voor Thaise begrippen. We slaan zijn voorstel vriendelijk af en besluiten zelf maar eventjes polshoogte te nemen bij de ingang van de tempel. Niks aan de hand, entree betalen en doorlopen maar.
Terwijl we het enorme tempelcomplex oplopen vragen we onszelf af hoe vaak het mannetje andere toeristen op deze manier een tour aansmeert.

Op de binnenplaats staan we midden tussen de vele kleurrijke piramidevormige tempels in verschillende formaten. Het biedt onderdak aan duizenden boeddha vertoningen, meer dan enig andere tempel in Thailand. Hier is ook de bekende liggende boeddha te vinden met een lengte van 46 meter en een hoogte van 15 meter. Geheel rijkelijk versierd met bladgoud. De boeddha strekt zich uit over de hele ruimte die van grond tot plafond bekleed is met bladgoud, muurschilderingen, tegels en plafondschilderingen. Wat een monnikenwerk moet dat geweest zijn! Achter de liggende boeddha kun je muntjes in 108 bronzen potten stoppen voor welzijn en voorspoed. Met de minuut voelt Sabrina zich minder fit dus vanzelfsprekend ruilen we een paar baht om voor een bakje met Thais kleingeld. Het geluid van de rinkelende muntjes galmt door de hele tempel. Helaas mocht het niet baten en na een kleine lunch voelt Sabrina zich te beroerd om nog maar een stap verder te zetten. Zo goed en zo kwaad crossen we Bangkok weer door richting het hotel. De rest van de middag ligt Sabrina plat op bed. ’s Avonds eet ze gelukkig nog een paar happen sla in het restaurant tegenover het hotel. Snel hierna duiken we beide weer het bed in.

Gisteren heeft Wessel de was nog gedaan (zelf de was doen kost hier 40 baht, 1 euro) en alles door het hele hotel uitgehangen bij gebrek aan een lange waslijn. Hierdoor hing ook al het ondergoed als een slinger door de gang heen. Net als we op een oor willen gaan liggen maakt een Thaise dame ons nog eventjes duidelijk dat het niet de bedoeling is dat die vrouwelijke ‘panties’ daar hoog in het zicht hangen, laat staan dat je er onderdoor moet lopen. Dit soort attributen horen onderaan het was rek en het liefst buiten zicht. Soms hebben ze hier rare gewoontes hoor… uiteraard respecteren we dit en verplaatsen we de slinger.

Dag 54 – Maandag 31 augustus:
Vanmorgen kwamen we een paar minuten te laat aan bij Co van Kessel tours, waarvandaan onze verkenningstocht door Bangkok begon. Zelfs met de overvolle skytrain (snelste manier om je door Bangkok te verplaatsen) duurt het een behoorlijke tijd om deze miljoenenstad door te crossen. Nadat we een fiets hadden uitgekozen (mountainbike, was ‘recommended’, later blijkt waarom) begonnen we om 9:15u de tocht in ’s werelds grootste Chinatown; Yaowarat. Van gids Am leerden we de enige en belangrijkste regel; Er zijn geen(!) regels voor fietsers, waar voetgangers kunnen komen, kunnen wij ook komen. Dit resulteerde in fietsen door een wirwar van vooral smalle en kleine straatjes waar met goed fatsoen niet doorheen te fietsen valt. Het dagelijkse leven speelt zich hier af en we zien verschillende scenario’s voorbij komen; marktstalletjes waar de onderdelen van beesten verkocht worden (die wij als afval beschouwen) en liggen te broeien in ruim 30 graden, toeterende scooters die zich onbevreesd door de ongeorganiseerde chaos manoeuvreren en grote wok pannen die midden op straat op hoog vuur staan te pruttelen. Haaienvinnen en eenden hangen aan vleeshaken. Op een gammel klapstoeltje zit een oud vrouwtje haar krantje te lezen.

Als we ontsnapt zijn aan het drukke verkeer van Chinatown, gaan we met fiets en al aan boord van een oude trein in de richting van oost Bangkok. De trein heeft nog niet veel snelheid als we de lokale marktjes en provisorische hutjes van golfplaten langs het spoor passeren. Het contrast tussen modern en ‘traditioneel’ wordt pas echt goed zichtbaar als dit beeld zich afwisselt met betonnen flats en grote reclame borden. Na 45 minuten zijn we 35km verder en in een heel ander deel van Bangkok. Via smalle (max 1,5m breed) betonnen platen fietsen we over de kanalen heen, dwars door de in onze ogen sloppenwijken. Overal worden we door de bewoners gedag gezegd met een gemeende glimlach en voor het eerst snappen we dat Thailand ‘het land van de glimlach’ genoemd wordt. Het is niet voor niets dat alle ‘woningen’ hier aan de rivier zijn gebouwd. De rivier is enorm belangrijk voor de Thai: kinderen zwemmen hier, de afwas wordt gedaan, ze wassen zichzelf, vissen hier met grote netten en gebruiken het als afvalstort. Dat de Aziaten zich niet kunnen storen aan al het afval om hen heen, snappen we nog steeds niet. In een plaatselijk restaurantje krijgen we een Thaise maaltijd voorgeschoteld. Sabrina durft dit niet aan en Wessel eet voor twee. Nog een vreemde gewoonte hier; met bestek op je bord tikken is asociaal maar uitgebreid rochelen met alle bijbehorende geluiden is common sense.

Na de lunch fietsen we strak langs een aantal rijstvelden en bananenplantages. Gewoon dwars het weiland over, tussen de bosjes door waar meneer wesp ook woont. Hij was niet op ons bezoek gesteld en prikte Wessel. Moeilijk voor te stellen, deze stukken natuur in de stad maar waarschijnlijk zullen ook deze in de loop der jaren opgeslokt worden door uitbreiding van het stadscentrum. Na wat onverharde wegen vol stenen, gaten en hobbels (vandaar de mountainbike) komen we aan bij de rivier, waar een longtailboat op ons ligt te wachten. Fietsen achterin en 45 min scheuren door het ‘Venetië van Azië’. De rivier is hier even vervuild als eerder vanmiddag.

We zijn weer in het centrum van Bangkok en fietsen door de woonwijken richting de skytrain (halte van ons hotel) om terug te keren naar het kantoor van Co van Kessel. Het was een mooie tocht en een leuke manier om kennis te maken met het bruisende stadleven en de wat rustigere (en groene) buitenwijken. Toch was het echt tijd om af te stappen, de billen zijn beurs en de zweterige lichamen kunnen wel een verfrissende douche gebruiken. Met de taxiboot (i.v.m. de spits) ‘Chao Phrao Express’ laten we ons naar de dichtstbijzijnde skytrainhalte brengen. Wat blijkt? Recht onder de Sathorn Unique Tower (Ghost Tower) die we gisteren niet konden beklimmen omdat Sabrina daar lang niet fit genoeg voor was. We zijn al behoorlijk moe van vandaag (best intensief, zeker als je nog niet helemaal fit bent) maar toch besloten de ‘ingang’ te zoeken, het is nu of (waarschijnlijk) nooit!

De vastgoedindustrie van Thailand is in 1997 ingestort vanwege de Aziatische financiële crisis en hierdoor is de bouw van deze toren destijds gestaakt. De toren was toen voor zo’n 80% af maar er is nooit meer wat aan gedaan en nu nog steeds een bouwval. Het geraamte staat er, een paar vloeren en badkuipen op de onderste verdieping zijn geplaatst maar dat is het dan ook wel. Locals noemen deze vervallen wolkenkrabbers de Ghost Tower omdat zij geloven dat het er spookt. Hun gevoel is bevestigd toen een Zweedse zichzelf heeft opgehangen (5 december 2014) op de 43ste verdieping. Gelukkig geloven wij niet in spoken en lopen via een zijstraatje langs de volledig omheinde bouwput. Er zitten wel bewakers maar deze zijn om te kopen voor 500 baht per persoon. Daar gaan we dan, iets illegaals en gevaarlijks doen. Via een houten trappetje klimmen we naar wat de ontvangsthal had moeten worden. Vanaf hier konden we het donkere trappenhuis in. We beginnen aan de klim van 49 verdiepingen over onafgewerkte betonnen traptreden. Wel blijven opletten en goed schijnen met de zaklamp want er ligt een hoop bouw puin, gebroken tegels en betongaas steekt op veel plekken uit. Relingen zijn er niet. Halverwege bekijken we wat ‘kamers’ en vanaf één van de balkons kijken we uit over de stad. Wat een fantastisch uitzicht! Dat dit een van de meest luxe en chique appartementencomplexen had moeten worden snappen we wel. Snel door naar boven. Het geluid van de rumoerige stad sterft langzaam achter ons weg waardoor we alleen nog maar onszelf horen. Hoe hoger we komen hoe ‘ruwer’ de verdiepingen worden, steeds minder afgemaakt. Veel onafgedekte gaten in de vloer en dan de liftschacht; geen deuren, niets… Alleen maar een diep donker gat. We kijken de lange donkere gang van een verdieping in. Zowel links als rechts zien we deuropeningen wat het laatste beetje schemerlicht van de stad doorlaat. In het midden van de gang staat een badkuip vol met stof. De muren zijn besmeurd met graffiti. Hé, stemmen! We zijn niet alleen! We lopen erheen en lenen de graffiti bus. Onze namen laten we achter op de muur. Nog een paar verdiepingen. Boven wederom een fantastisch uitzicht, dit keer 360 graden rondom. We zijn blij dat we na de lange fietstocht toch nog deze klim hebben gemaakt. Was fascinerend! Na de klim naar beneden pakken we de skytrain naar het hotel. Goede workout vandaag!