Het veelzijdige land van de Maleiers

Iedereen bedankt voor alle leuke en lieve reacties! Helaas missen we jullie nog niet, daarvoor hebben we het te goed naar ons zin ☺

Dag 33 – Maandag 10 augustus:
We liggen nog diep te slapen als we om 5:45 ergens ver weg de wekker horen gaan. De backpacks slepen we naar de gemeenschappelijke ruimte om daar in alle rust de spullen te kunnen pakken en niemand anders wakker te maken. Met de metro gaan we naar een grote parkeerplaats verderop in de stad. Vanaf hier vertrekt de bus die ons naar Kuala Lumpur brengt. En wat voor een bus! We hebben twee ruime plekken voorin en de airco staat op een aangename temperatuur… dit kan nog wel eens een prima rit worden!

Binnen een uur staan we bij de grensovergang van Singapore. Voor we het weten hebben we een stempel te pakken en zitten we alweer in de bus. De ‘immigration’ van Maleisië zit op Maleis grondgebied. Ook nu zitten we met 5 minuten weer terug in de bus en zonder horten of stoten (en zonder het overdragen van aanvullende documenten) is onze bagage gecleared en zijn we wat stempels in het paspoort rijker… Lieve vrienden, familie, collega’s en andere geïnteresseerden die ons volgen: welcome to Malaysia!

Gezien de hele rit bestond uit niks anders dan snelweg hebben we om 14:30 uur de 360km afgelegd en staan we in hartje Chinatown. Ja, ook Kuala Lumpur heeft er één! We lopen tussen de handelaren door die de markt aan het opzetten zijn rond het gebied van Petaling Street. Dat dit één van de drukste toeristische attracties van KL is, hoeft ons geen twee keer verteld te worden. We zijn onderweg meer toeristen tegengekomen dan we in de afgelopen maand bij elkaar hebben gezien! De sfeer is gezellig en er is drukte alom. Het is hier volgebouwd met marktkramen en overal ruik je geurtjes die nog wel eens als stank worden ervaren. Veel nepkleding en andere producten waar flink op afgedingt moet worden… Een Chinese wijk zoals die hoort te zijn! We checken in bij het Rain Forest hotel en vertrekken rond etenstijd richting Jalan Alor in de ‘city centre’. Hier treffen we de foodstreet. Gerechten van allerlei nationaliteiten worden hier verkocht in de kleine stalletjes welke bekend staan onder de naam ‘Hawker stalls’. Bijna alle Aziatische landen zijn present en bieden het beste uit de lokale keuken aan. We zitten de laatste dagen volop tussen de Chinezen dus we besluiten ook bij een Chinees stalletje te gaan eten. De tipan met beef, groenten en woksaus smaakte goed! Onderweg naar huis halen we bij een fruitstalletje nog twee dragonsfruits (het beste te vergelijken met een knalroze kiwi ter grootte van een handsinaasappel met een exotische schil) en eten deze op de hotelkamer als toetje op.

Dag 34 – Dinsdag 11 augustus:
Vandaag eventjes geen wekker en slapen we uit tot 8:30. Was blijkbaar nodig. We informeren bij het plaatselijke reisbureautje naar de tours naar Taman Negara, onze volgende bestemming. De beste mevrouw bood ons een all-in pakket aan voor 125,- euro per persoon voor 2 dagen en 3 nachten. Dit lijkt ons een prima deal en we reserveren en betalen het pakket.

We pakken de metro naar Kuala Lumpur City Centre (KLCC) en zien daar op het station een leuk koffie cq. broodtentje en hebben hier heerlijk ontbeten. We kijken op de klok en zien dat het alweer eind van de ochtend is, snel op naar de Petronas Twin Towers om te kijken of we nog kaarten kunnen fixen. Bij aankomst sluiten we aan in een enorme rij en zien we op de informatieschermen dat er nog maar een paar tickets beschikbaar zijn voor ’s middags en nog een stuk of 50 voor de avond. We tellen de mensen en rekenen uit dat het net moet gaan lukken… Na dik een uur wachten zijn we aan de beurt om nog geen minuut later weg te lopen met twee tickets voor de 7:30PM tour en 40 euro lichter. De rest van de middag vullen we in het centrum.

Shoppen, shoppen en nog eens shoppen lijkt hier de lijfspreuk. We belandden in shopping mall ‘Pavilion KL’, gelegen in de populaire ‘Bukit Bintang’ wijk. Een winkelcentrum van indrukwekkende omvang met haar aanbod van 7 verdiepingen met voornamelijk duurdere merken. Wegens ruimtegebrek zit shoppen er niet in voor ons… Naast het winkelcentrum nemen we plaats op een terras in de zon. Stikheet met 35 graden maar onze bleke gezichten kunnen wel een kleurtje gebruiken. We komen hier namelijk weinig toe aan zonnen. Blanke gezichten zijn hier overigens wel het schoonheidsideaal en dat is te merken ook! We doen rustig aan met de zonnebrand uit NL want hier is bijna geen variant te vinden zonder “intensive whitening”… ze snappen er ook niks van he, die Aziaten. We bestellen voor de lunch een pasta. Inmiddels zijn we behoorlijk gewend aan de kleine hoeveelheden waarin de Aziaten eten maar dit keer krijgen we beide een enorme hoeveelheid. Na deze monstermaaltijd lopen we verder de straat op, ook wel de Bintang Walk genoemd. Dit is een grote straat met shopping malls, restaurantjes en kleine winkeltjes.

Vanaf de skybar van het Traders Hotel schijn je prachtig zicht te hebben op de Petronas Towers. Een korte wandeling brengt ons bij het luxe hotel. Eenmaal bovenin de skybar staan we perplex: wat is het hierboven verouderd en het stelt helemaal niets voor in vergelijking met Marina Bay Sands. Het begint hard te regenen en de druppels gaan dwars door het dak heen. Niet veel later gaat het harder regenen en worden we op de loungebank ook nat. We vermaken ons nog enkele minuten op een verdieping lager waar het wel droog is en we hetzelfde uitzicht hebben. Als we wat te drinken willen bestellen wordt duidelijk dat dit alleen voor hotelgasten is. Helaas, want we waren al bijna begonnen aan de gratis hapjes. We pakken de lift naar beneden en bij de ingang van het hotel stappen we in een taxi; “Petronas Towers please”. “The towers are over there, just a 5 minute walk!”, “Yes, but it’s raining…” De chauffeur kijkt ons een beetje wazig aan maar brengt ons vervolgens naar de hoofdingang van de torens. Ook hier lopen we weer een winkelcentrum in. Net als de andere winkelcentra heeft deze tientallen winkels per verdieping. We drinken nog wat en eten een ijsje om de tijd te doden.

Om half 8 kunnen we de Petronas Towers op, het symbool van KL! Je kunt de torens vanaf bijna elk punt in de stad wel zien. De lift brengt ons naar de loopbrug op de 41ste verdieping op 175 meter hoogte. De loopbrug van 60 meter verbindt de torens met elkaar en vanaf hier hebben we een mooi uitzicht over de stad. Vervolgens gaan we hoger, de 86ste verdieping, naar het observatiedek. Altijd mooi het uitzicht over een stad maar minder indrukwekkend dan Singapore. Misschien omdat KL geen skyline heeft met allemaal skyscrapers dicht naast elkaar. We halen nog wat eten en drinken bij de supermarkt en gaan terug naar het hotel. Het was al met al weer een lange dag.

Dag 35 – Woensdag 12 augustus:
Vandaag bezoeken we de twee laatste dingen die we graag willen zien van KL. We beginnen bij Berjaya Times Square met het idee dat we daar een lekkere (westerse) lunch kunnen scoren. Berjaya Times Square is de grootste mall van Maleisië en een van de grootste ter wereld. Genoeg restaurantjes (wij gaan voor een pizza en lasagne) en meer dan 1000 winkels; kleine shops en megastores. Op de 4e verdieping zit ook nog een themepark met indoor achtbaan en andere attracties. Je moet entree betalen en betaald niet (zoals in Vegas) per attractie dus we keren om naar de uitgang. Ja, de uitgang… waar zat die ook alweer? Wat een doolhof hier zeg! Een bordje van de monorail zorgt er voor dat het allemaal een stuk makkelijker wordt. Deze manier van reizen gaat een stuk sneller dan lopend, het leuk is om KL vanaf een paar meter boven straatniveau te bekijken en er is een airco aanwezig. Gezien het vandaag bloedheet is (lees: 35 graden bij geen wolkje aan de lucht + alle warmte van de uitlaatgassen van al het verkeer) verwelkomen we deze kou met open armen. Helaas hebben de Aziaten dan wel weer de gewoonte om de bewuste airco op standje vrieskist te zetten waardoor het temperatuurverschil eigenlijk te groot is.

Vlakbij de Central Market stappen we uit en lopen we het laatste stukje. Vroeger werd op deze markt vooral vis, vlees en groenten verkocht. Nu is dit anders en worden er vooral handgemaakte producten uit Aziatische landen verkocht. Allemaal kleine winkeltjes en marktkramen, erg leuk om te zien! Souvenirs hebben we nog steeds niet gekocht vanwege het eerder genoemde ruimte gebrek in onze backpacks. We sluiten ons bezoek af met een bezoek aan Doctor Fish. Dan moet je niet denken aan kleine schattige visjes want hier zijn het dus ‘behoorlijke’ vissen van een centimeter of 10. Dit kriebelt enorm en we hebben hier dan ook grote lol gehad. Het avondeten halen we bij de supermarkt; sla voor Sab en een paar sneeën brood met frankfurter worst (opgewarmd in de magnetron) voor Wes. We hebben genoten van deze stad en er een goede indruk van gekregen! Op naar de jungle!

Dag 36 – Donderdag 13 augustus:
Met een onverwacht grote groep vertrekken we om 8:30 met een luxe touringbus richting Taman Negara. Onderweg bedenken we waar we allemaal wel niet genept mee kunnen worden, aangezien we niks van deze hele tour zwart op wit hadden staan. Halverwege de reis stoppen we bij een eetcafé van de organisatie voor onze lunch. Onze naam zou ergens op een tafel moeten staan… je voelt hem natuurlijk al aankomen; geen bordje met onze naam er op. “Hier begint het gezeur” zeggen we nog tegen elkaar. Bij de balie van de touroperator naast het eetcafé krijgen we toch alle vouchers zoals afgesproken en word er een tafel voor ons geregeld. Uiteindelijk gaat alles toch weer goed en krijgen we de lunch voorgeschoteld.

Na de lunch worden we bij het water afgezet en iedereen wordt verdeeld over 3 smalle lange boten van ongeveer 20 meter, twee aan twee. We zitten met een dun matje op een houten bodem maar hebben alle ruimte voor de benen. De bagage wordt voor in de boot gepropt. Gezien er weinig ruimte is balanceren de ‘bananen’ twijfelachtig over de rand van de boot. Liever hadden we onze beenruimte opgeofferd om de tassen bij ons te hebben maar dat zit er natuurlijk niet in. We beginnen aan de boottocht over de schuimende chocoladekleurige rivier, dwars door het oerwoud. Op wat waterbuffels, een enorme leguaan en een knalblauw tropisch vogeltje na, zien we tijdens deze 3 uur durende tocht relatief weinig dieren.

Rond 5 uur komen we aan in Taman Negara. We meren aan bij een van de ‘floating restaurants’ waar we de komende dagen ook terecht kunnen voor het onbijt, de lunch en het diner. Vanaf hier vertrekken ook de tours. Vanaf de steiger klimmen we via een aantal rotsen en steile trappen naar het hotel. Dit is een hele opgave met een zware tas op je rug. Om 19.30uur schuiven we bij het diner aan. Het was niet heel lekker (rijst, groenten en kip) maar de maag is weer gevuld. We steken per boot het water over en beginnen aan de jungle night walk. Met de zaklamp gaan we op zoek naar dingen die we liever niet willen zien: insecten. We hebben er best veel gezien: grote spinnen, enorme wandelende takken, een schorpioen, soort van salamanders en allerlei kevers. Het is een bestaande trail van houten vlonders waardoor we niet steeds allerlei blaadjes/takjes/beesten tegen onze benen aan voelen. Wel behoorlijk toeristisch hierdoor.

Ohja, wat we nog even met jullie willen delen over de WC’s onderweg en in sommige hostels (ook veel in Indonesië) is dat doorgespoeld moet worden met een emmertje water omdat de waterdruk niet hoog genoeg is. Daarnaast gebruiken locals geen toiletpapier… Handen en een sproeier/slang volstaan blijkbaar. Alle openbare toiletten zijn dan ook zeiknat. En dan met natte billen de broek weer aan? Hoe dan?

Dag 37 – Vrijdag 14 augustus:
Aangenaam kennis te maken. Mijn naam is Jane en naast mij zit mr. Tarzan himself. We wonen in het midden van Taman Negara National Park, centraal gelegen in Maleisië. We starten deze dag met de Canopy Walkway. Dit is een 500m lange loopbrug die hoog (45m) in de bomen gespannen is. Je loopt over een smalle plank met links en rechts een leuning van touw. Vanaf hier prachtig uitzicht over de jungle en een heel toffe ervaring. We vervolgen de trekking naar het uitzichtpunt Bukit Terisek. Dwars door het oudste regenwoud ter wereld. Het park is 4343 vierkante kilometer groot, echt enorm dus. Het is een primair regenwoud, wat betekent dat er niet of nauwelijks is gekapt. Het pad omhoog was weer behoorlijk steil en ook nu konden we de t-shirts na een paar minuten wel weer uitwringen. Onderweg naar de top zien we weer allerlei insecten, waaronder enorme mieren (2-3 cm) en twee giftige slangen. Vanaf de top keken we uit over de eindeloze zee van groen. De weg naar beneden ging ons een stuk gemakkelijker af, het pad werd slechts een paar keer overwoekerd door boomwortels en lianen. Beneden aangekomen lieten we ons naar de andere kant van de rivier varen voor een lunch in het floating restaurant. We zitten hier steeds aan hetzelfde tafeltje (naambordjes staan overal) met twee Duitsers uit Nürnberg. Best gezellig!

Na de lunch brengen we een bezoek aan een Orang Asli (betekenis: oorspronkelijke bewoner) dorp waar we de Batek stam zien. We bezoeken een klein dorp, 40 inwoners verdeeld over 5 families. We leren over de ‘way of life’. Ze jagen met bamboe blaaspijpen op vogels en apen. Hun pijlen zijn vergelijkbaar met satéstokjes en de punt is ingedoopt met een verdovende vloeistof. De stam die wij hebben bezocht wonen in zo’n 10 huisjes die in twee uur gemaakt worden van palmbladeren en bamboe (soort afdakjes met verhoogde vloeren) niet ver van de rivier. Mocht er iets ergs gebeuren in het dorp dan vertrekt de stam. Voorbeeld: het overlijden van een stamlid. Zijn/haar lichaam wordt hoog in de boom achtergelaten. Een oudere man van de stam laat ons zien hoe hij vuur kan maken, zonder aansteker of lucifer. Door de wrijving van natuurlijke producten tegen elkaar ontstaat er een klein kooltje. Deze wordt bij droog bamboeschaafsel gegooid en door er zachtjes op te blazen ontstaat er een vlammetje. Vervolgens kregen we een demonstratie blaaspijpschieten en konden wij dit naderhand zelf proberen. We richten op een blaadje dat vastgemaakt is op piepschuim vanaf een meter of 12 afstand. Wessel eerst; hartstikke mis. Toen Sabrina. Jaaa, raak! Bullseye! Dit kon Wessel natuurlijk niet zo goed hebben en ging toch maar vragen of hij het nog eens mocht proberen. Helaas, ook dit keer kon hij Sabrina niet evenaren.

Terug de boot in voor ‘Rapid Shooting’. Wat is dat nou weer? Twee lange smalle boten die de rivier stroomopwaarts varen. De boot klapt over de golven en wordt aan het schommelen gebracht. Op rustigere stukken water zorgde de tweede boot wel voor een tsunami in de eerste boot. Wat hebben we gelachen! Wel lekker verfrissend maar we waren van top tot teen doorweekt. In het hotel eerst maar eens douchen en daarna schuiven we aan bij het diner. Voor de verandering krijgen we weer rijst, dus Sabrina bestelt een bord patatjes.

Dag 38 – Zaterdag 15 augustus:
Per minibus werden we over de kronkelende heuvelachtige weg naar Tanah Rata gebracht. We reden door de jungle, passeerden grote palmolieplantages en zagen nog veel meer groen. Dat we apen over de weg zien huppelen is inmiddels de normaalste zaak ter wereld. De chauffeur geeft flink gas waardoor Sabrina behoorlijk misselijk is en gedwongen wordt naar buiten te blijven kijken. Halverwege stoppen we weer bij het eetcafé van de touroperator en krijgen twee kippenpoten in een bakje mee. Lunch voor onderweg. De tweede helft verdwenen de bochten iets en daarmee ook de misselijkheid. De natuur was prachtig. We werden afgezet bij het hotel en gaan direct informeren voor morgen en overmorgen. We lopen langs een restaurant en het oog valt op een Nederlandse vlag. De eigenaar heeft ons herkend als Nederlanders en verwelkomt ons met ‘’goedemiddag’’. Nederlandse hits blazen uit de speakers. Wij bestellen een frikadel speciaal en nemen plaats, nauwelijks twee graden ten noorden van de evenaar. Het doet je toch wat, zo ver van huis. Wat blijkt? De eigenaar, dhr. Fong, heeft 16 jaar een restaurant in Assen gehad maar is teruggegaan naar Maleisië door economische tegenslag. Aan alles blijkt dat hij Nederland niet is vergeten. We sluiten de avond af met loempia’s en serie. Heerlijk.

Dag 39 – Zondag 16 augustus:
Roti met kaas als ontbijt bij de buren. Daarna lopen we richting de tourist information om een scooter te huren, zoals gister met dat mevrouwtje besproken. Ze heeft alleen (nog) handgeschakelde motorbikes. Dit zien we niet zitten en lopen naar het busstation voor een local bus. ‘’Bus?’’ Vraagt een oud mannetje schaapachtig op het verlaten terrein. ‘’Its sunday!’’. Geen bussen dus op zondag. Geen andere mogelijkheden dan een taxi en stappen in een Mercedes oldtimer. De achterbank was vergelijkbaar met een half leeg luchtbed. Tien kilometer verder worden we netjes bij de BOH (Best of Highlands) theeplantage afgezet. Dit is de grootste en meest indrukwekkende theeplantage van Cameron Highlands. Gelukkig hebben we een trui bij ons, want de temperatuur in de Highlands – met een hoogte van 1500 tot 1800m – is heel wat lager (+-23 graden) dan op de ‘lowlands’. We bezoeken de plantage en kijken uit over de groen begroeide heuvels met theeblaadjes. Daarna nemen we een kijkje in de fabriek, waar we zien hoe de thee verder behandeld wordt. Natuurlijk moet de thee ook geproefd worden dus bestellen allebei een kopje BOH Cameronian Gold Blend. En wat past daar nou beter bij dan een stukje strawberry cheesecake?

Het oorspronkelijke plan was om nog even langs de Mossy Forest te gaan. Dit zou met een scooter gemakkelijk kunnen maar zou lopend nog wel 4,5 uur zijn (heen en daarna terug via trail 10). We lopen nog geen tien minuten of een dikke 4x4 pickup met drie jonge gasten komt naast ons rijden. Wat we hier in godsnaam lopend doen en of we mee willen rijden naar de main road. Nog twee plekken vrij op de achterbank. Dit laten we ons geen twee keer vragen omdat we eigenlijk geen zin hebben om weer veel te lopen. Dan maar geen Mossy Forest en stappen in. Gezellig met ze gepraat en nog met elkaar een strawberryfarm bezocht waar we zoete aardbeien hebben gegeten. In plaats van op de main road hebben ze ons in het plaatsje van het hotel afgezet. Heel chill en het enige wat ze ervoor wilden hebben was… Een foto met ons!

Dag 40 – Maandag 17 augustus:
De bus naar George Town vertrekt om 9uur. De maagjes zijn weer gevuld met roti kaas. We wilden eigenlijk direct naar eiland Langkawi maar gezien de tijden van de bus/ferry ging het niet lukken om dit in één dag te doen. Dan pakken we George Town ook maar mee! ☺ Twee uur ’s middags komen we aan bij het hostel Just Inn midden in het historische centrum dat ook op de werelderfgoed lijst van UNESCO staat. Vanavond slapen we het goedkoopst tot nu toe: 10 EUR, toch ziet het er allemaal netjes en schoon uit. De CAT bus is een gratis bus service en wij maken hier direct gebruik van om naar de pier te komen. Bij meerdere winkeltjes worden de tickets – allemaal voor dezelfde prijs – aangeboden. Relatief duur, 17,50 EUR voor een boottocht van drie uur. De rest van de dag gaan we George Town verkennen. De lucht is strak blauw en er staat geen briesje wind, bloedheet! De Engelsen hebben in hun tijd een behoorlijke stempel gedrukt op de (inmiddels koloniale) bouwstijl. Een deel van de gebouwen is heel goed onderhouden. Het contrast met de putten en riolen, die aan de deze goed onderhouden gebouwen liggen, is dan ook groot. Lijkt allemaal nog in oorspronkelijke staat te zijn. We nemen plaats op een terras bij een wat hipper restaurant en vermaken ons prima onder genot van een hapje en een drankje. Vanaf hier kunnen we mensen kijken, zien hoe fietstaxi’s hun best doen (of vooral niet) om een ritje te verkopen aan toeristen en zien we hoe enorme ratten het riool uitkomen om het laatste stukje van Wessel zijn kip te verorberen. Daarnaast blijven we ons verbazen over de hygiëne hier. Een man met een klein etenskraampje poetst met een doek zijn kar schoon en spoelt deze doek vervolgens uit in een vies emmertje water. Klanten eten nasi waarna hij de borden en het bestek in hetzelfde emmertje wast. Hetzelfde doekje gebruikt hij vervolgens om de plek waar het eten bereid wordt ‘schoon’ te maken. De pan staat op straat naast het riool en de duiven genieten van de restjes. Gelukkig zien we vaak de keukens niet. We vervolgen onze tour en bekijken de verschillende street art, die overal in dit dorp (zo voelt het in ieder geval), te zien is. Alles in dit historische centrum is laagbouw. Op de terugweg neemt Wessel nog een enorme ‘dragon’ ijsbal op een stokje maar dit was niet zo’n succes, het had een onherkenbare aparte smaak.

Dag 41 – Dinsdag 18 augustus:
Vanwege gebrek aan beter ontbijten we met chocoladerepen en gaan we met de gratis bus naar de bootterminal. 08.30 vertrekt de ‘super speed’ boot richting Langkawi. Wat een toeval, we zitten naast de twee Duitsers die we in de jungle van Taman Negara ontmoet hebben. Drie uur later komen we aan. Prima overtocht zonder zeeziek te zijn geweest. Die Duitsers hebben ook nog eens het hotel naast ons geboekt waardoor we de taxi (rit 30 min) kunnen delen.

T Star Cottages zijn leuke houten bungalows met twee ligbedden op de eigen veranda. Tientallen apen (groot en klein) springen hier rond. We kunnen niets op de veranda achterlaten omdat het anders gekaaid wordt. Ook de apen hebben het warm en nemen een duik in een van de vijvers en gaan kopje onder. Het is net 13uur geweest en hebben nog de middag voor ons. We pakken de strandtas in en een paar minuten later liggen we in het super zachte witte zand. Dat we nog niet gewend zijn aan het niets doen, blijkt als we twee uur later de handel weer bij elkaar pakken en naar het terras verhuizen voor koude drankjes en een frisse salade. We zitten hier heel prima en blijven de rest van de middag zitten. Nadat we ’s avonds een tijd hebben liggen relaxen op de ligbedden, leveren we twee volle waszakken in en gaan we om 08.30 toch nog maar wat eten op hetzelfde terras. Het voelde als een ontspannen dag op dit eiland. Je krijgt er helemaal een vakantiegevoel van, zelfs binnen deze reis. Vlak voor we gaan slapen besluiten we om een aanbetaling te doen voor een jetski tour, om morgen zeker te zijn van een plek bij de nummer één op Tripadvisor: Mega Watersports.

Dag 42 – Woensdag 19 augustus:
Vanmorgen werden we wakker, niet van de wekker maar van het geluid van regendruppels op onze cottage. We stappen gedoucht en wel naar buiten en zien dat de wolken wegtrekken. Vijf minuten later een strak blauwe lucht met een fel ochtendzonnetje. Waar hebben we al het geluk, keer op keer, toch aan verdiend? Om 9uur gaan we (5 jetski’s) onder leiding van gids Shadow in een V formatie de zee op. Wessel achter het stuur en Sabrina achterop. Achterop… waar het soms moeite kost om je goed vast te houden en niet gelanceerd te worden. We doen vandaag de vier uur durende ‘8 Islands Tour’ en stoppen eerst bij eiland Dayang Buntung met ‘Het meer van de zwangere maagd’. Dit glasheldere zoetwatermeer ligt verborgen in dichtbegroeid oerwoud. Als je hieruit een slok zou nemen, loop je over negen maanden met een dikke buik rond. Eens kijken hoe Wessel er over een tijd uit ziet. Het stikt hier van de toeristen dus na een vlugge duik gaan we terug naar onze jetski. Rondom het hoofdeiland Langkawi liggen 98 kleine eilandjes. Met 35 mph glijden of stuiteren we over het water, passeren ontelbaar veel eilandjes en stoppen in een fjord. Het enorm zoute water is turkoois van kleur en de omgeving is adembenemend. Als echte Aziaten liggen we met kleding en al te dobberen in het aangenaam warme water tot het tijd is om door te gaan. We varen dicht tegen de rotsformaties aan en als we eronder kunnen varen, gaan we eronder. Deze formaties bestaan uit Limestone, kalksteen, en in de loop der jaren is door de golven een groot deel van de onderkant weggesleten. Sommige zijn nu paddenstoelvormig. Zes eilanden zijn al ‘verdwenen’ omdat deze op een bepaald moment breken. Gaaf om te zien!

Langkawi staat bekend om de arenden. We naderen de mangroves waarboven tientallen van deze roofvogels rondvliegen. Er vliegen drie soorten, waaronder de beroemde/zeldzame Langkawi arend. Witte, bruine, we weten de namen even niet meer. De jetski ligt stil en we zien hoe zij het eten uit het water vissen. Tijd voor ‘freeriding’ en we wisselen van plaats. Tijd voor Sabrina om te sturen. Onze sleutel werkt niet meer en krijgen de reserve van de gids. Gas geven maar! Vol gas zou 35 mph moeten zijn maar tikken ineens de 50 mph aan. Oei, dit ging wel erg hard. De sleutel van de gids heeft duidelijk meer rechten. Na een kwartier plezier gaan we door naar de laatste stop: het prachtige strand op Beras Basah eiland. We schommelen op een touw aan de boom, nemen een duik en Wessel gaat nog even snorkelen. Sabrina loopt een rondje met de camera voor wat mooie plaatjes. Het eiland is tevens het thuisadres voor veel brutale apen (ja, echte apen). Ze hebben al aardig wat plastic tassen van toeristen weten te stelen. Als Sabrina gehurkt zit voor het maken van een foto, springt er bijna één op haar rug. Net op tijd gewaarschuwd! Een andere aap grijpt naar haar been, net mis. De spieren in de armen/benen voelen we al goed voor we opstappen voor het laatste stuk terug naar het beginpunt op het strand Cenang. Het was bijzonder om op deze manier (een deel van) het eiland te ontdekken.

’s Middags relaxen we op de ligbedjes van onze cottage. Wel in de schaduw, want ondanks zonnebrand met factor 50 is Wessel zijn bijna kale bolletje (en de rest van zijn lijf…) aardig rood gekleurd. Vlak voor we gaan eten haalt Wessel de was op maar komt terug met alleen zijn waszak. ‘’Die van jou zijn ze kwijt, zeggen ze bij de wasserette’’. Helaas is dit geen grapje. De hotelmedewerker gaat vanavond naar de wasserette en wij gaan maar wat eten. Al mijn kleren… als het morgen maar voor 07.30 terug is. Met de laatste Ringgit kunnen we nog net kip cashew met rijst en een grote fles water kopen. De vreugde is groot als we bij terugkomst hotel om 21.30uur de receptioniste met de roze waszak zien zwaaien. Gewassen en wel! Bij het uitpakken blijkt een BH geen beugel meer te hebben. Terug naar de receptie en bij de mevrouw achterop de scooter, BH onder de arm, naar de wasserette. Grote wasmachine uit elkaar geschroefd en daar lag die dan, tussen het stof. Eind goed, al goed. Maleisië zit er ook weer op voor ons. We hebben genoten! Op naar het land van de glimlach; Thailand.