Authentiek Sumatra

Dag 21 – Woensdag 29 juli:
Om 5 uur ’s ochtends stappen we in de shuttlebus naar het vliegveld. Omdat we in het vliegtuig slapen staan we ‘zomaar’ op het pittoreske vliegveld van Padang, Sumatra. De taxi & shuttle chauffeurs hebben in de gaten dat er weer een paar zeldzame toeristen zijn en stormen op ons af met “special prices”. Één van de chauffeurs komt naar ons toe en wil ons wel naar het Hello Guesthouse in Bukittinggi brengen voor omgerekend 6 euro pp. We hadden zelf een hogere prijs in gedachten en hapten direct toe. Eenmaal in het busje hadden we snel in de gaten dat we veel te veel hadden betaald… ongeveer het dubbele. Ach, voor ons maar een paar euro, voor hen een winnend lot uit de loterij. De verhoudingen van prijzen zijn heel vreemd. Zo kost in een restaurant een biertje meer dan een hoofdgerecht en een softdrink minstens de helft. Een busrit van 6 uur kan dezelfde prijs hebben als een rit van een uur. Na 3 weken Indonesië denken we hier redelijk aan gewend te zijn maar zoals je ziet; er is geen pijl op te trekken!

De drie uur durende rit naar Bukittinggi is in een woord prachtig! Een compleet ander landschap dan op Java. Veel meer bomen, hoge bananenplanten en honderden palmbomen. Tussen de begroeiing staan allemaal kleurrijke losstaande ‘bungalows’. Het water komt aan beide kanten naar beneden als we door en groot dal heenrijden. De wegen zijn relatief goed en er ligt opvallend weinig afval langs de weg. Dat Sumatra armer zou zijn zien we tot nu toe nog totaal niet terug!

We lopen nog een rondje door het stadje, eten een ijsje, brengen twee volle zakken met was weg en bezoeken een markt. Hier hebben we nog veel meer bekijks dan de andere weken. Alle locals kijken ons ongegeneerd lang aan. Komt het nou door onze tropische westerse outfits of gewoon omdat we de enige blanken zijn hier?

Het hostel ligt tussen meerdere moskeeën in. Met alle respect; wat een herrie man! Het gaat werkelijk de hele dag door en wanneer de een uit is gerateld, zet de ander in. Istanbul is er niets bij! We verwachten dat we vannacht nog wel een paar keer rechtop in bed zullen zitten van de schrik.

Dag 22 – Donderdag 30 juli:
We worden langzaam wakker in Bukittinggi, letterlijk ‘hoge heuvel’. Dit is een van de grootste steden op Sumatra maar vergeleken met de steden op Java maar een dorpje. Tijdens het ontbijt bepalen we onze route door de omgeving per scooter voor vandaag. Na het lezen van een aantal reisverslagen online besluiten we voor Harau Valley en Lake Maninjau te gaan. Een blik op de kaart leert ons al snel dat deze twee bezienswaardigheden totaal in tegenovergestelde richting van elkaar liggen. We besluiten eerst naar Harau Valley te gaan wat zo’n 50km ten oosten van Bukittinggi ligt. Het is oppassen geblazen met het verkeer want iedereen doet gewoon waar hij/zij zin in heeft. Naarmate we verder de stad uitrijden wordt het wat rustiger op de weg en kunnen we wat meer van de omgeving genieten. Sumatra is veel minder volgebouwd waardoor veel meer natuur en landbouwgronden te zien zijn.

Verderop stoppen we bij een restaurantje. Met een buddy (opslag ruimte van de scooter waar je normaal gesproken je helm bewaard) vol met bananen zijn we van plan om alleen even een colaatje te drinken. De tafel wordt echter ongevraagd vol gezet met allemaal bakjes Indonesisch eten en een grote bak rijst. We proberen meerdere keren aan meerdere mensen uit te leggen dat we alleen wat komen drinken maar dat schijnt niemand te begrijpen. Naarmate de tijd verstrijkt wordt Wessel toch nieuwsgierig en besluit het een en ander te proberen. Sabrina houdt het bij droge rijst, zeker als ze hoort dat het eten het beste te omschrijven is als “behoorlijk pittig”. We betalen een paar euro en vervolgen snel weer onze rit.

Niet veel later worden we omringt door rotswanden van wel 100m hoog… we zijn in de Harau vallei! Overal groen, watervallen (welke nu vrijwel droog staan), landbouwgronden, pittoreske dorpjes, jungle, vogels en vlinders zo groot als twee handpalmen bij elkaar. Alles behalve toeristisch en heel authentiek, echt gaaf! Gezien de tijd en de nog te rijden kilometers besluiten we rechtsomkeer te maken en te beginnen aan de 75km naar Laka Maninjau wat ten westen ligt van onze thuisbasis. Onderweg stoppen we een paar keer om wat te drinken en de billen en rug eventjes te ontzien.

Aan het einde van de middag komen we bovenop een berg bij het gigantische meer. De adembenemende daling over de-weg-met-44-haarspeld-bochten brengt ons naar een mooi uitzichtpunt ergens halverwege. We genieten van het uitzicht en de doodse stilte. Als de zon al behoorlijk laag staat besluiten we dat het tijd wordt om terug te gaan zodat we voor het donker weer terug zijn (een praktische als wel financiële overweging; elk uur na 18:00 uur kost ons gewoon 70 euro… cent extra). We spotten nog wat aapjes die zich vermaken met kijken naar het passerende verkeer en zitten af en toe vast achter wat langzame voertuigen met bijzondere ladingen als: koeien, kippen (in hele kleine hokjes, wat nou scharrelkippen) en grote ladingen met de vrucht Doerian. Locals zelf zeggen dat de vrucht “smells like hell but tastes like heaven”… well it does! Op meters afstand ruik je al dat je in de buurt komt van de Doerian.

Na ruim 8 uur op pad te zijn geweest komen we om 18:00 uur stipt weer aan bij ons guesthouse. We zijn uitgeput; wat een intensieve dag en wat een hoop indrukken! We nemen plaats in Fort de Kock, hetzelfde restaurant als gisteren. Genieten weer van een westerse maaltijd en doen de rest van de avond niks meer.

Dag 23 – Vrijdag 31 juli:
De wekker gaat om 5:30 uur. We nemen de shuttle naar het vliegveld van Padang voor de vlucht naar Medan. Dit keer betalen we de normale prijs, de helft. Onderweg zien we locals die hun huisdier (aap) uitlaten aan een halsbandje. Gisteren hebben we weer eens een papaja kunnen scoren. Met het zakmes delen we het stuk fruit in tweeën en verorberen ‘t op de stoep van het vliegveld. De vlucht vertrekt netjes om 11:10 uur. We bemachtigen stoelen bij de nooduitgang en kunnen daardoor (met de stoel achterover geklapt) languit liggen…

We schrikken beiden wakker als de wielen de landingsbaan raken. Redelijk snel verschijnen ‘de bananen’ (zo noemen we ons backpacks, gezien ze beide tijdens vluchten in een gele ‘zak’ zitten) op de band en halen vast een ‘vroege’ lunch. We hebben inmiddels geleerd dat we moeten eten zodra het kan, hebben we dat vast binnen. Je weet nooit hoe lang de reis nog gaat duren. Bij ‘Jungleman Thomas’ hebben we een daytour en twee overnachtingen geboekt. Hij bood ook aan ons op te halen van het vliegveld voor Rp. 600.000, zo’n 40 euro. Dit vonden we wat veel en hebben aan de jungleman doorgegeven dat we zelf met de bus komen. Helaas konden we op internet niets vinden over vervoer richting Bukit Lawang. Gaan er shuttlebusjes of moeten we eerst met de bus naar het busstation van Medan? Gaan er vanaf daar wel bussen naar onze bestemming of zijn er meerdere grote busstations? Achter ons horen we een bekend taaltje. We stappen op de 3 Nederlanders af en vragen waar ze heen moeten. Kassa! Ze gaan naar Bukit Lawang en zien het wel zitten om een taxi samen te delen. Dit scheelt enorm qua comfort t.o.v. een bus en met z’n 5en kunnen we mooi de kosten delen! We vinden al snel iemand die ons voor Rp. 550.000,- wil brengen. Dit betekent dat we binnen 10 minuten vervoer hebben geregeld waarvoor we met z’n tweeën klaar zijn voor ongeveer 15 euro.

Bepakt en bezakt beginnen we aan de rit. Wessel zit op de achterbank samen met twee medereizigers. De 3e zit in de kofferbak tussen de backpacks. En Sabrina… zit als een prinses voorin. De airco staat aan in de auto maar daar is dan ook alles mee gezegd. Het gevolg hiervan is dat het na een uurtje behoorlijk naar zweet begint te ruiken. Het grootste deel is asfalt, maar de laatste 40km rijden we dwars door de jungle; stukken met diepe gaten en af en toe moeten we off-road. De auto rijdt Bukit Lawang in totdat de weg ophoudt. Vanaf hier zullen we het te voet moeten doen. Krappe ‘steegjes’ en hangbruggen over de rivier brengen ons binnen 5 minuten naar Thomas’ Retreat. Hier hebben we een eigen ‘hut’ aan de rivier.

Dag 24 – Zaterdag 1 augustus:
Vandaag geen flipflops maar gewoon de schoenen aan. De jungle trekking door het Gunung Leuser National Park staat op het programma. Één van de laatste twee plaatsen op aarde waar orang-oetans in het wild te zien zijn. Samen met twee assistenten leidt ‘Jungleman Thomas’ ons via de rubber plantages naar de rand van de jungle. Het geroezemoes van het kleine dorpje ebt langzaam weg in de ontelbare geluiden van de jungle. Al snel zien we de eerste apen om ons heen. Na een uur klauteren zien we, hoog in de boom, de eerste orang-oetan met baby. De 60-70 kilo wegende mensaap slingert op haar gemak tussen de bomen door en lijkt geen hinder te ondervinden van de mensen die haar bekijken. Vlak daarna hebben we onze eerste break en allerlei soorten fruit worden uitgestald op een klein kleedje. Bananen, meloen, passievruchten en nog wat andere tropische vruchten. Vlakbij ons, liggend op een boomtak, zien we nog een orang-oetan die even een middag slaapje aan het doen is. Dat het kolossale beest niet altijd een lieverdje is, blijkt wel als we snel uit zijn buurt moeten gaan als hij naar beneden komt en onze kant op waggelt.

We beklimmen de bergwanden en merken goed dat de luchtvochtigheid ontzettend hoog ligt, namelijk 96%. Het zweet gutst over onze rug. Ineens horen we een hoop gekraak en lawaai. Moeder en dochter orang-oetan komen met een hoop geweld naar beneden om polshoogte te nemen. Ze zijn totaal niet schuw en nemen de tijd om uitgebreid voor onze neus in een boom te hangen. Oog in oog, geen hekken, geen tralies en nog geen twee meter tussen ons in. Wat bijzonder! De gidsen vertellen ons dat deze aap altijd rustig is en laten ons dan ook heel dichtbij komen. Nu we al meer orang-oetans hadden gezien dan een gemiddelde jungle trekking vond Thomas het tijd dat we ons op de ‘jungletocht’ gingen storten en we beginnen aan een steile klim omhoog… in rap tempo. De tocht wordt zwaarder en ons shirt steeds natter. De guides geven aan dat we gaan lunchen maar als we aankomen op de vooraf bedachte plek (een open stuk jungle met omgevallen boomstammen waar we kunnen zitten), blijkt de beruchte orang-oetan Mina dit restaurant al te hebben gereserveerd. Mina is ooit, totdat ze een jaar of 4 was, huisdier geweest. Nadat ze in een opvang centrum weer heeft leren te gedragen al een orang-oetan, heeft ze nooit meer de verantwoordelijkheid geleerd om uit het wild eten te halen. Ze weet precies dat de gidsen altijd voedsel bij zich hebben (dit biedt beschermingen, hiermee kunnen de apen afgeleid worden wanneer nodig) en geeft onze groep dus twee opties: 1. Eten achterlaten en wegrennen, 2. Hopen dat Mina een goede dag heeft vandaag en daardoor je niet aanvalt. De gidsen voeren het fruit wat over is gebleven van de fruitbreak aan Mina. Aan ons de taak om, zodra de gids een seintje gaf, één voor één langs de aap te rennen. “GO GO GO, QUICK QUICK QUICK!” werd hard geschreeuwd, terwijl Mina aan een nieuwe banaan begint. Na een half uur zijn we op veilige afstand en beginnen in alle rust aan onze lunch. Uit de rugtassen van de gidsen verschijnen kleine pakjes van een soort van kaaspapier. Eenmaal opengevouwen zien we nasi goreng met kroepoek. Daarnaast krijgen we vers gesneden tomaat en komkommer er bij. Na allemaal een kwart van een ananas als toetje te hebben gegeten beginnen we aan het volgende gedeelte van onze tocht. Het wordt steiler en steiler. Doordat de bodem vooral bestaat uit rots met een dun laagje zand/klei, liggen de wortels van de bomen grotendeels boven de grond. Dit maakt het nog enigszins mogelijk om te klimmen/dalen (houvast).

We nemen afscheid van de rest van de groep (die een nacht blijven slapen in de jungle) en gaan met en van de guides richting de rivier. Hij wist nog een ‘weggetje’ waardoor we er binnen een uur zouden zijn… en wat voor! Nog nooit hebben we zo’n steil stuk gedaan en met de vermoeide benen leek het nog 10x erger. Een hele bijzondere ervaring maar we kunnen niet beschrijven hoe blij we waren toen we eenmaal met onze voeten in het water van de rivier stonden. Met een ‘tube’ (lokale raft van aan elkaar gebonden binnenbanden van trucks) zakken we de rivier af richting Bukit Lawang. Voor het hostel stoppen we. Dit was lekker verfrissend en nat waren we toch al van al het zweet. ’s Avonds eten we wat aan het water, bij het hostel zelf, want we hebben weinig puf over om nog verder te lopen.

Resultaat van vandaag: 6 orang-oetans (waarvan 2 baby’s), 5 withandgibbons (waarvan 2 baby’s). Withandgibbons zijn blijkbaar zeldzaam om te spotten. Deze apen spot je alleen hoog in de bomen maar hun manier van slingeren is fascinerend om te zien en totaal anders dan die van andere apen. En nog genoeg andere soorten apen…

Dag 25 – Zondag 2 augustus:
Met de drie druppels water (wat overigens rechtstreeks uit te rivier komt) die uit de douchekop komen proberen we ons weer een beetje te wassen. De zeiknatte kleren van gisteren zijn door de hoge luchtvochtigheid nog lang niet droog dus deze gaan nog nat een plastic zak in… De kleding zal morgen wel behoorlijk stinken. Voor Rp. 230.000,- per persoon kopen we een pakket waarmee we per auto naar Parapat worden gebracht en vanaf daar de ferry naar Tuk Tuk nemen op het eiland Samosir aan Lake Toba. Lake Toba is met 1100 vierkante km het grootste kratermeer ter wereld. Het eiland Samosir is tijdens de laatste explosie van de vulkaan onder Lake Toba gevormd. We vertrekken om 8:30 uur en zitten samen met twee Fransen en een Nederlands stel, Arjen & Anouk, in de auto. Heel gezellig gezien het tijdens de 8 uur durende rit geen moment stil is geweest. De Fransen zullen ongetwijfeld zich gestoord hebben aan ons. Onderweg belanden we in een behoorlijke stortbui. Tussen de middag stoppen we bij een etenstentje in Baraspati. De keuken ziet er onwijs ranzig uit maar we bestellen toch maar een spaghetti. Dit smaakte verrassend goed en we moesten toch even wat eten!

Om iets voor 5 komen we aan bij de ferry. We horen dat de ferry van 5 uur niet gaat dus moeten we een uurtje wachten. Gezien het regent wachten we onder een afdakje en eten een paar passievruchten die we net hebben gekocht. Heerlijk om overal tropisch fruit te kunnen kopen.

Na een half uur varen komen we aan bij ons hotel. Iedereen wordt afgezet bij zijn of haar hotel, welke allemaal een eigen pier of opstapplaats hebben. ’s Avonds eten we in het restaurant van Mas Cottages (waar we verblijven) en daarna taaien we snel af richting eigen kamer. We genieten van een heer-lijk-e douche (warm water en dikke straal) en gaan op bed. Het geluid van de golven welke ritmisch op de kade slaan zorgt ervoor dat we binnen een paar minuten liggen te slapen.

Dag 26 – Maandag 3 augustus:
Wat een dag is dit zeg… Beiden liggen we de hele dag beroerd op bed. ’s Ochtends gaat het in eerste instantie prima en eten we op ons gemak een ontbijtje in het restaurant bovenaan de berg. Daarna gaat het mis. Als Sabrina in de middag een poging doet de trap richting het restaurant te beklimmen keert ze na 3 treden weer terug richting bed. Met wat pauzes tussendoor lukt het Wessel een tijdje later wel maar dit geeft wel aan dat we ons alles behalve goed voelde. Arjen & Anouk komen regelmatig eventjes polshoogte nemen… toch wel fijn, die sociale controle. Wessel brabbelt af en toe wat over de gordijnen in de kamer, ze lijken volgens hem op 3 biertjes. Zijn dit dan de bijwerkingen van de malaria pillen? ’s Avonds eten we met z’n vieren bij het hotel. Wij houden het bij een half kopje soep maar toch is het fijn eventjes niet op bed te liggen. Na het eten hebben we nog net wat energie over om twee potjes Beverbende te spelen (met overigens 2x winst voor ondergetekenden).

Dag 27 – Dinsdag 4 augustus:
Uitgerust wakker worden en de zon door de gordijnen heen zien schijnen… Het weer is echt totaal omgeslagen want gisteren was het namelijk vrijwel de bewolkt en was er redelijk wat wind. We zijn beiden gelukkig behoorlijk opgeknapt. De mannen gaan met de boot naar het vaste land om meer geld te pinnen, we hebben namelijk niet genoeg om hier de rekening te kunnen betalen en de ATM (pinautomaat) op het eiland is leeg. Gezien alles hier contant betaald moet worden (zoals vrijwel overal) is betalen met creditcard ook geen optie. De dames liggen ondertussen in de zon. In de middag wordt Wessel zijn hoofd vakkundig kaal geschoren. We slingeren nog een paar keer met het touw aan de palmboom het water in en voor we het weten is de middag voorbij. Na het eten weer onder de heerlijke douche en op naar bed!

Dag 28 – Woensdag 5 augustus:
Nog niet eerder begint onze reisdag zo relaxed. We liggen nog wat in de zon, slingeren nog een paar keer het water in en zwaaien Arjen & Anouk uit. Om 12:15 haalt de boot ons op en maken we de oversteek naar Parapat. Een shuttlebus brengt ons, samen met nog een Nederlands gezin van 3 en een Nederlands stel, naar Medan. Aangezien Sabrina nog wat groen en misselijk is van de overtocht beslissen we met z’n allen dat het verstandig is dat ze voorin gaat zitten… Hier zijn de locals het niet mee eens en dat laten ze weten ook. Meerdere malen wordt aangekaart dat een van de mannen voorin moet zitten. Eerst wordt de beenruimte als excuus gebruikt maar als dat niet werkt geven ze ongegeneerd aan dat een vrouw niet voorin hoort te zitten. Iets met de achtergestelde positie van vrouwen… wat we hier op Sumatra meer merken dan op Java en Bali: als Sabrina een vraag stelt krijgt Wessel het antwoord, als Sabrina betaalt krijgt Wessel het wisselgeld.

De reis gaat redelijk voorspoedig en het is weer een gezellig Nederlands kippenhok onderweg. Onderweg zien we honderden apen die op de vangrail zitten te schooien. Rond 19:30 komen we aan bij ons hotel. De een na goedkoopste overnachting tot nu toe… en dat is te zien ook. Alle tafeltjes en kastjes zijn kapot en we trekken zo het stopcontact uit de muur. We vluchten snel naar het luxe winkelcentrum om de hoek voor een pizza bij de PizzaHut. Morgenochtend vliegen we naar Singapore.