Ho – Hoi – Hue – Hanoi – Halong en meer
Blijf op de hoogte en volg Sabrina & Wessel
23 September 2015 | Vietnam, Hanoi
Dag 60 – Zondag 6 september:
Vanmorgen de laatste dollars uitgegeven voor een ontbijt in het guesthouse. Centen tellen, menukaart bekijken en even puzzelen wat we precies allemaal nog kunnen bestellen. Heel handig, al die verschillende valuta als je door 10 landen reist. De bus vertrekt om 8:45u en doet er 7 uur over om de 245km naarHo Chi Minh City (HCMC) af te leggen. Tussendoor wel een eindeloze stop bij de immigration voor de visum-check… en dat terwijl we al een dag bezig zijn geweest in Den Haag om dit visum te bemachtigen! Alles was uiteraard weer op z’n Aziatisch georganiseerd; honderden mensen in een veel te kleine ruimte aan het wachten tot zijn/haar naam opgenoemd werd en je paspoort kon afhalen. Bloedheet, zweetdruppels over de rug. Eenmaal langs de balie met paspoort in de hand, één grote lege ongebruikte ruimte daarachter.
Onze monden vallen open van verbazing als we ’s middags door de stad lopen. Wat een chaos! Nog veel meer scooters dan in Bangkok. Wat een gekkenhuis hier! Oversteken is dan ook een hele opgave. Hoe? Met je hand aangeven dat ze moeten stoppen, voor je uitkijken en doorlopen. In hetzelfde tempo, want dan kunnen ze precies inschatten of ze vlak voor of achter je langs schieten. ’s Avonds eten we Vietnamese tapas voor weinig. En lekker dat het was! Op Tripadvisor dan ook nummer 5 van 1800 restaurants in HCMC. Varkensspies, bacon op een stokkie, noodlesoep met vlees en ‘groente’ (brandnetels o.i.d.), gefrituurd rundvlees in gepofte groene rijst, loempia’s met fruitvulling en als toetje; gefrituurde banaan met een laagje gepofte groene rijst en chocolade saus.
Dag 61 – Maandag 7 september:
Van verkennen we HCMC, eerder bekend als Saigon, te voet. Met ruim 7 miljoen inwoners de grootste stad van Vietnam. Als je dan bedenkt dat hier naar schatting 4 miljoen scooters rondrijden, is dat ontzettend veel. Vandaag hebben we dan ook weer een hoop scooters gezien, iedereen rijdt kriskras door elkaar, letterlijk kriskras. Stel je eens een kruispunt voor waar honderden scooters vanuit 4 richtingen, met een behoorlijke snelheid, langs scheuren. Wonder boven wonder gaat dat nog goed ook.
De stad is zo overweldigend. Je hoort vaker de toeters van de scooters wel, dan niet. We passeren een plaatselijke markt en nemen een kijkje. De meeste mensen kijken niet bepaald vriendelijk maar als je lacht kan er nog wel een kleine glimlach af. Waarom? Dat weten we niet maar waarschijnlijk schatten ze in dat we toch niets gaan kopen. Nou, dat hebben ze goed gedacht. Op de markt ligt vooral veel groente, vlees en vis. Het overgrote deel leeft nog. Spartelend in een paar druppels water, liggen ze op ijzeren platen te wachten op de nieuwe eigenaar. Alle onderdelen van een koe en varken liggen uitgestald op een vieze toonbank en broeien al wat met 30+ graden en zon erop. Iemand die een stukje vlees zoekt pakt elk stuk vlees met blote handen vast om het te bestuderen en het vervolgens weer terug te leggen. Verschillende soorten groeten liggen er verlept bij en ruiken bedorven. En wat ligt daar? Gigantische kikkers. Ogen knipperen nog, ze maken geluid maar bewegen niet. Een strak elastiek om de middels zorgt ervoor dat ze niet kunnen bewegen… Daar, nog meer kikkers! Dit keer ontdaan van hun vel maar het hoofd en de poten zijn nog goed te herkennen. Barbaren zijn het ook!
We bekijken nog andere straatjes en steegjes om uiteindelijk te stoppen voor de lunch op 3 hoog bij een rotonde. Dat verkeer hier joh, we kunnen er maar niet over ophouden. Kenmerkend is dat HCMC vooral veel laagbouw heeft in tegenstelling tot veel andere Aziatische steden. Eind van de middag bezoeken we nog de overdekte Ben Thanh market, waar vooral kleding, tassen en souvenirs verkocht worden. Wij kunnen het niet laten en kopen wat souvenirs en Wessel een rugzak.
Terug in het guesthouse vragen we de eigenaar of wij zijn BBQ mogen lenen. Wie vraagt… En ja hoor, hij sjouwt hem zelfs naar het dakterras op vier hoog, waar we de hele avond heerlijk zitten met 3 soorten worstjes, zelfgekruide hamburgers (varkens) en gegrilde zoete ananas van de BBQ als toetje. Onder het genot van een koud drankje en een muziekje op de achtergrond. Het volume van de muziek moet wel iets harder om over het lawaai van de stad uit te komen. Het was weer een mooie dag!
Dag 62 – Dinsdag 8 september:
Op internet lazen we dat een ticket (voor een halve dag) naar de Cu Chi tunnels 40 euro per persoon kost. Dit leek ons wat veel en zijn gisteren bij een soort reisbureautje gaan informeren. Zij boden ons een dag tour aan, inclusief een kerk, het hoofdkwartier van de Cao Dai, voor 12 euro per persoon. Dat scheelt nogal!
Wakker worden en de druppels in de kamer horen vallen. Vannacht heeft het als een gek gestormd en blijkbaar was de kamer niet helemaal waterdicht. Helaas lag te laptop onder het lekkage punt dus die was zeiknat. Gauw de stekker uit het stopcontact gehaald en alles droog proberen te deppen. De airco op 15 graden zetten en de laptop op bed gelegd, hopelijk droogt hij vandaag en is er nog geen kortsluiting geweest!
Daarna vertrokken we rond 8:30 richting Tay Ninh om de kerk te kunnen bezichtigen en de gebedsceremonie van 12 uur bij te kunnen wonen. Rond half 12 komen we aan en bekijken het gloednieuwe, enorme tempelcomplex en bekijken de behoorlijk schreeuwerige en kleurrijke (kitscherige) architectuur. De tempel is met al haar poespas het toppunt van de tempels tot nu toe. Het lijkt Disneyland wel. Langzaam stromen alle volgelingen in wapperende witte gewaden samen. Er zijn 4 ceremonies per dag, om de 6 uur. De Cao Dai zijn het meest gerelateerd aan het voor ons bekende katholicisme maar wat zo bijzonder is, is dat zij proberen een ideale godsdienst te creëren door ‘het beste’ te gebruiken uit de al bestaande religies: o.a. boeddhisme, taoïsme (China) en confucianisme (China). Vlak voordat het spektakel begint worden wat autistische trekjes vertoont; iedereen moet strak over de lijntjes lopen, soort moet bij soort zitten (man, vrouw, zwarte hoedjes, geen hoedje, witte hoedjes) en als iemand net 1cm teveel naar links of rechts zit wordt er zeker wat van gezegd. Wij hebben een paar vierkante meter waar we kunnen staan maar ohwee als we een stapje op heilige grond zetten. Klokslag 12uur begint ‘de band’ met nogal indringende jengel muziek en gezang. Na een minuut of 10 hebben we het wel gezien. Het was interessant om kennis te hebben gemaakt met een geloof waar we eerder nog niet van hadden gehoord.
Na de lunch in een plaatselijk restaurant gaan we richting Cu Chi. We bezoeken het grootste ondergrondse tunnel netwerk van Vietnam. Dit was het toevluchtsoord voor de Vietcom (communistische guerrilla strijders) waar vandaan zijn vochten met de Amerikaanse soldaten tijdens de Vietnamoorlog (1955-1975). Cu Chi werd hierdoor één van de hevigst gebombardeerde plekken op aarde. Vliegtuigen die met nog een lading bommen aan boord na een missie terugkwamen naar HCMC, werden naar deze plek gedirigeerd om de overige lading te lossen. De tunnels zijn bijna 300km lang en als de stand van het grondwater het toeliet werden 3 verschillende niveaus gegraven (3, 6 en 9 meter diep). De tunnels vormden een dorp op zich, er waren ondergrondse kamers voor opslag van munitie, werkruimtes om munitie te maken van (niet) ontplofte Amerikaanse bommen, een ziekenboeg en diverse eet- en slaapzalen. De leefomstandigheden waren slecht; weinig zuurstof ondanks de ventilatieschachten (bamboestok naar termietenheuvels), veel ongedierte en een ernstig tekort aan vitamines (geen zonlicht). Één van de redenen dat de Vietcom de oorlog heeft gewonnen is omdat de ondergrondse tunnels vrijwel verborgen zijn gebleven voor de Amerikanen. De paar pogingen om de tunnels te slopen waren zonder succes; explosieven (grond was te hard en veel bochten), gifgas (watersloten) en de opgeleide tunnelsoldaten (‘tunnelratten’) liepen steeds in alle valkuilen. Deze valkuilen werden vroeger gebruikt voor de jacht op dieren maar bleken mensen ook goed te doden of lelijk te verwonden. Van de 16.000 Vietnamezen die in de tunnels vochten, overleefden toch maar zo’n 6.000 de oorlog. We mochten zelf nog door een tunnel gaan die 30% groter is gemaakt voor de grote Westerlingen. Gaan… ja sure! Gebogen en gehurkt kon Sabrina nog enigszins vooruitkomen maar Wessel zat op handen en voeten al bijna klem. Het was bloedheet in de tunnel en Wessel (helemaal bezweet) pakte de eerste beste kans om er weer uit te gaan. Als echte tunnelrat ging Sabrina nog wat verder.
We eindigen op de shooting range. Onze oren beginnen al te piepen van de oorverdovende schoten van de machinegeweren. De adrenaline stijgt in rap tempo. Alsof we een ijsje bestellen wijzen we het wapen aan in de vitrine waar wij mee willen schieten. De keuze viel op de M1 Garand. Zonder enige instructie werden we achter het geweer gezet en geacht direct te gaan schieten. Best spannend zo’n eerste keer, helemaal omdat we net hebben gehoord dat deze voor behoorlijke terugslag zorgt en hierdoor je schouder hard tegen de achterkant moet drukken om je sleutelbeen te sparen. Je betaalt per kogel. Slimme manier om snel centen te verdienen aangezien het lastig is om de trekker los te laten als je eenmaal aan het knallen bent. Binnen enkele seconden had Sabrina 5 kogels afgevuurd en was het Wessel zijn beurt. De schouder van Sabrina voelde direct al beurs aan. Wessel moest nog even geduld bewaren omdat het geweer van ouderdom uit elkaar viel. Was heel cool om te doen ondanks dat het een dubbel gevoel geeft als je bedenkt wat deze wapens allemaal aangericht hebben.
Na een lange terugreis in verband met een enorme avondspits in HCMC komen we om 19u aan. Het stort… Valt echt met bakken uit de hemel. Laten we nou net voor een pizzeria staan waar we wel even kunnen eten en wachten tot het droog is.
HCMC samengevat; loempia’s eten, brommers ontwijken en multimiljonair zijn. We hebben genoten!
Dag 63 – Woensdag 9 september:
Alles is goed gepland dus dit moet een relaxte reisdag worden. Met een heerlijke ijskoffie in de hand stappen we om 8:15u in de taxi naar het vliegveld. Die taxichauffeurs hier schijnen enorme oplichters te zijn dus we laten hem op de telefoon zien dat we de kaart geladen hebben en vertellen hem nogmaals dat hij recht op het doel af moet en we kunnen zien als hij dat niet doet. De chauffeur stemt lachend in en reed ons dan ook keurig in een rechte lijn naar onze bestemming. Op het vliegveld hebben we ons mateloos geïrriteerd aan een vrouw die aan het voordringen was. Vietnamezen (Aziaten in het algemeen trouwens) zeggen nooit ergens wat van en tolereren alles (ook in bijv. het verkeer). Ondanks dat we meerdere keren aangeven dat ze bij ons aan het verkeerde adres is en achter ons moet blijven staan, blijft ze het proberen. De vlucht naar Da Nang was prima, wat weinig beenruimte voor Wessel maar dat was dan ook het enige. Bij aankomst hadden we vrijwel direct onze bagage en buiten stond de shuttleservice van het hotel al op ons te wachten. Het was nog zo’n 40 minuten naar de voormalige havenstad Hoi An. Het uitzicht tijdens de rit is totaal anders dan verwacht. We rijden langs de kust door een badplaats met allemaal gigantische luxe resorts er omheen.
Eenmaal aangekomen zien we al snel dat 80% van de winkels gericht zijn op het op maat maken van kleding. Dit kan de familie van ons guesthouse ook. We hadden niets in gedachten maar worden toch hebberig en leveren foto’s in van een jurk die Sabrina wel graag wil hebben en een leren jack voor Wessel.
Op de kamer besloten om nu maar weer eens proberen de laptop aan de praat te krijgen. Mocht hij het nog doen dan zou nu alle vocht wel verdwenen moeten zijn en naar behoren werken. En ja hoor, al het vocht opgedroogd en de laptop draait weer als een zonnetje!
We lunchen aan het water en lopen wat rond. Overal in dit oude centrum werden dezelfde souvenirs verkocht voor (te hoge) toeristenprijzen. Bij terugkomst worden we opgemeten (het Vietnamese vrouwtje moest op een stoel gaan staan voor de schouders van Wessel) en horen we dat alles morgen klaar is!
Dag 64 – Donderdag 10 september:
Vandaag zetten we geen wekker maar door het vaste ritme zijn we alsnog om 7 uur wakker. Gisteravond is Sabrina verliefd geworden op een leren tas en hakt ’s ochtends meteen de knoop door; ze wil hem hebben! We gaan langs de winkel en Sabrina geeft haar wensen door. Ze gaan direct van start vanavond om 7 uur is ‘ie klaar. Daarna huren we bij het guesthouse twee fietsen en rijden we door het historische centrum. Ontzettend leuke sfeer en veel lage oude gebouwen. Het is een van de weinige plaatsen in Vietnam die niet verwoest is door de oorlog en ziet er koloniaal uit. Begin van de middag zijn we terug bij de kleermaker voor het pasmoment. De jurk van Sabrina zit als gegoten en is hiermee direct af! Het jack van Wessel krijgt nog wat kortere mouwen en een smallere taille. Nadat Wessel de achterstand van het reisverslag heeft bijgewerkt en Sabrina een middagdutje heeft gedaan, fietsen we het centrum uit voor een lunch bij een BBQ restaurant. In het tafelblad is een kleine BBQ verwerkt waar we het gemarineerde rundvlees en de spareribs op kunnen grillen. Na de eerste happen staat niet alleen onze mond in de fik maar gelijk het hele hoofd! Zo scherp! Gelukkig hadden we water besteld en hebben we het vlees hierin ‘gewassen’. De rode pepers verdwenen maar de marinade was al wat ingetrokken dus nog steeds behoorlijk smaakvol…
Bij terugkomst is Wessel zijn jas klaar en zit ook perfect. Voor hem helemaal handig omdat het in Nederland een hele opgave is om een jas met de juiste verhoudingen te vinden. Als we Sabrina haar tas ophalen blijkt dat ze een andere binnenkant hebben gemaakt dan besteld. Niet zo mooi en ziet er daardoor wat goedkoop uit. Sabrina besluit het ‘sample’ te kopen voor 60% van de prijs. Het leer heeft al wat kleurverschil en krasjes opgelopen maar de wat ‘geleefde’ uitstraling is achteraf zelfs mooier. ’s Avonds drinken we nog wat in het oude centrum dat verlicht is door allerlei lampions. Net een sprookje!
Dag 65 – Vrijdag 11 september:
Vandaag kiezen we voor een andere manier van reizen, Top Gear style! Hierdoor kunnen we het reizen gelijk combineren met een activiteit. We hebben twee easyriders gevraagd ons naar de volgende bestemming (Hué) te brengen. Easyriders zijn mannen die toeristen achterop de motor meenemen om stukken van Vietnam te laten zien waar je anders als toerist niet zo snel komt. Wel hadden we nog even aangegeven 4 rugzakken (2 grote en 2 kleine) te hebben maar dat was uiteraard geen probleem. Met een paar rubberen slierten werden de tassen vakkundig vast geknoopt en om 8 uur sprongen we achterop. We hadden er niet zo goed over nagedacht en hadden slippers aan. En een korte broek… en korte mouwen. Oh en een camera om de nek maar dat was geen probleem. Doen ze hier allemaal! We passeren My Khe beach, het strand waar in 1965 de eerste Amerikaanse soldaten aankwamen. Tijdens de Vietnamoorlog was dit het strand waar de Amerikanen zich in ‘vrije tijd’ bevonden. Na 25 km maken we de eerste stop bij de 5 Marble Mountains waar we een berg (één van de 5, de grootste) beklimmen om pagodes en grotten - die als tempel dienen - te bekijken. De grotten staan vol met boeddhistische beelden (boeddha’s) en er zijn veel locals aanwezig om deze te vereren. De vijf bergen zijn vernoemd naar de 5 elementen: metaal, water, hout, vuur en aarde.
We springen weer achterop de motor en beginnen aan de 21km lange bergpas van de National Road 1. De naam Hai Van Pass heeft betrekking op de nevel die ontstaat uit de zee en daardoor de zichtbaarheid verminderd. Met telkens uitzicht op de zee rijden we over de kronkelende weg in een oase van groen naar de top. De temperatuur wordt steeds aangenamer (koeler) en het zicht minder (mistig). De pas is een scheiding tussen noord en zuid en de op de top overgebleven bunkers uit de Vietnamoorlog zijn een duidelijke herinnering aan deze strategische ligging. Daarnaast is het de klimatologische scheidslijn van Vietnam; in het zuiden (ons vertrekpunt) schijnt de zon en in het noorden is het bewolkt en valt er regen. Langs deze bergpas zien we tientallen geiten en koeien. Per scooter worden de kleine biggen vervoerd en de grote varkens gaan per (overvolle) vrachtwagen. Het uitzicht is op elk punt spectaculair en het is zo gaaf om dit te bekijken vanaf de motor. Niets belemmerd het zicht. Wij begrijpen dan ook goed dat deze route in Top Gear is omschreven als “een verlaten lint van perfectie en één van de mooiste bergpassen/kustwegen ter wereld”. Op de terugweg neemt Wessel nog een duik in het heldere water van de Elephant Waterfall, die er door de regen wat triest uit zag. Eind van de middag worden we bij ons guesthouse afgezet. Een nieuw record: een prima overnachting voor maar 6 euro. ’s Avonds gaan we uit eten en regelen we het treinticket voor morgenavond. Hebben we die maar vast binnen!
Dag 66 – Zaterdag 12 september:
In Hué is (in onze ogen) niet heel veel te beleven en we hebben ook wel zin in een dag niks doen. Na vanmorgen een beetje uitgeslapen te hebben, nemen we begin van de middag plaats in een Frans bakkerijtje waar we de hele middag lekkernijen bestellen en relaxen (reisverslag schrijven en filmpje bijwerken). Om 21:00uur pakken we de taxi naar het treinstation waar de trein naar Hanoi een half uur later netjes op tijd aan komt rijden. De voorste wagon is de toeristen wagon. Hierin zijn de meerdere cabines gemaakt met twee stapelbedden, 4 ‘soft’ sleepers totaal. Soft?! Wat houdt de ‘hard’ sleeper wel niet in? Een oude trein, donker hout aan de binnenkant, airco afgeschermd met een inmiddels geel verkleurde krant om een vrieskist effect te voorkomen en op het tafeltje een soort kerststukje (plastic plantje) voor de gezelligheid. Na het kijken van een aflevering van de serie gaan we (proberen wat te) slapen. De bedden zijn met een breedte van +- 50cm enorm smal maar Wessel kan zelfs languit liggen. Hij slaapt dan ook snel en Sabrina luistert nog een paar uur naar het gekraak en gepiep en hobbelt mee over de alles behalve gladde spoorlijn. We liggen maar met z’n tweeën en hebben de cabine op slot gedaan. Wel zo veilig voor de spullen. Als bij een stop mensen er bij moeten maken ze ons maar wakker maar die mensen kwamen er gelukkig niet.
Dag 67 – Zondag 13 september:
Vroeg in de ochtend valt Sabrina gelukkig ook nog in slaap. We worden beiden rond half 8 wakker en doen de gordijnen open. We gaan dwars door het binnenland van Vietnam. We kunnen languit zitten, beter dan welke bus stoel ooit. Onder het genot van wat meegenomen broodjes van de Franse bakker, genieten we van het uitzicht; kilometers lang alleen maar uitgestrekte rijstvelden met hier en daar een huisje, boompje en wat rotsformaties. We hebben niet het idee dat we heel hard gaan en we gaan eens rekenen. Gemiddeld 45km per uur! Boemel de boemel de boemel… Om 12:30uur, 16 uur na vertrek, hebben we 700km afgelegd en staan we op het station van Hanoi. We kopen direct een treinticket voor over een aantal dagen en nemen daarna een taxi naar het hotel. Eerst maar eens uitgebreid gedoucht, je voelt je toch vies na zo’n nacht ‘hangen’ in de trein. ’s Middags lopen we een rondje door het oude centrum, we boeken een tweedaagse tour naar Halong Bay voor morgen en eten in een authentiek restaurantje: overheerlijke loempia’s en gefrituurde aubergine met knoflook en ketjap.
Na een noodzakelijk middagdutje gaan we weer op pad. Het oude centrum is heel gezellig met veel kleine eetgelegenheden waarbij mensen op straat zitten te eten. Daarna terug, allebei zijn we moe dus wat zullen we heerlijk slapen.
Dag 68 – Maandag 14 september:
We waren er alweer vroeg bij vanmorgen want werden om 8u opgehaald door de shuttlebus voor onze tweedaagse trip naar National Park Halong Bay. Was weer een hobbelige rit op het smalle achterbankje en hadden dan ook een behoorlijke zit-kont toen we om 12:30uur aankwamen. Alles ging redelijk vlot op de pier en werden met een klein bootje naar de houten ‘junk’ gebracht, het Aziatische schip waar wij komende nacht op slapen. We waren met een internationaal gezelschap, een man of 16, en het was direct al gezellig. We brengen de spullen naar de hut (op de onderste verdieping van de boot) en moeten ons daarna melden op de middelste verdieping; het restaurant. Het ‘welkomstdrankje’ (koude thee, of course...) staat klaar en de tafel is gedekt. Al snel heeft iedereen een plekje gevonden en wordt de lunch geserveerd. Veel Vietnamese gerechtjes maar ook patatjes. Veel keuze in ieder geval. Terwijl we de lunch opeten, begint de boottocht door de baai met zo’n 2000 vreemd gevormde rijzende kalksteen rotsen, verborgen eilandjes en allerlei grotten. Dit magische gebied behoort tot één van de zeven wereldwonderen.
Na de lunch nemen we plaats op het ligbed op de 3e (en hoogste) verdieping. Door het windje is het eindelijk weer aangenaam om in de zon te zitten. Overal waar we kijken zien we rotspartijen loodrecht uit het water stijgen. Prachtig gezicht! Na een uur moeten we ons melden voor de eerste activiteit; kajakken. Na een paar minuten peddelen fantaseerden we over een gemotoriseerde kajak en spraken we af dat we dit de rest van de reis niet meer gaan doen. Mocht de pret niet drukken, want toen we doorkregen dat we met hard peddelen snel langs de ‘kassa’ van een grot konden gaan en hiermee toch snel 3 euro konden besparen gingen we als een speer. De begroeiing op de rotsen was van dichtbij goed te zien maar hoe verder we keken hoe meer alles veranderde in grijze/donkere silhouetten, waar nog net te zien was welke dichterbij ligt. Het uur kajakken maken we niet helemaal vol maar languit liggen op de kleine boot met een koud drankje in de hand en wachten op de rest is nog niet zo’n straf. Daarna bezoeken we met de hele groep ‘suprising cave’, de grootste en mooiste grot van Halong Bay. De grot is echt enorm! We doen er een uur over om alles te bekijken. De grot bestaat uit 3 ‘kamers’ die met elkaar verbonden zijn door smalle tunnels en staat vol met duizenden stalagmieten en stalactieten. De gids wijst ons op allerlei natuurlijke gevormde figuren en dieren, waarbij het noodzakelijk is om – als je deze ook wil zien – je fantasie te gebruiken. Als we terug gaan naar de grote boot zien we dat de zon behoorlijk snel zakt en haasten we (met camera gereed) naar het bovenste dek om de zonsondergang te zien en wat plaatjes te schieten. De grote boot ligt precies achter een enorme rots voor anker. Het duurt Sabrina allemaal te lang voor iemand in beweging komt om de boot te verplaatsen en en gaat ze het maar eens vragen. Verbaasd hoort ze aan dat we op deze plek blijven liggen. Nadat ze aangeeft dat de zonsondergang uitgerekend achter deze ene rots ligt, begint de bemanning wat te lachen maar blijven dom voor zich uitstaren. Typisch weer Azië en hierdoor ons een mooie zonsondergang door de neus geboord. We maken met iedereen een praatje en er wordt hard gelachen tijdens de ‘sunset party’ (hoe ironisch) en het diner. Om 21:00uur moesten we aan het werk; inktvis-vissen. Hengel omhoog en omlaag. Gelukkig vroegen we ons al snel af wanneer de laatste inktvis gevangen was, dit was namelijk genoeg reden om direct te stoppen. Vier maanden geleden!! Wie verzint zo’n activiteit? Dan gaan we maar slapen. Nog nooit hebben we zo’n hard bed gehad, het leek wel van beton.
Dag 69 – Dinsdag 15 september:
Door de moeheid maken we toch een prima nacht. Toch gaat het leven van een reiziger niet altijd over rozen… Half 8 moesten we namelijk alweer aan het ontbijt zitten. Vooral Wessel had veel moeite met opstaan. Het weer is niet heel denderend en blijven dan ook binnen zitten als we tot een uur of 10 door de baai varen. Op gegeven moment wordt het mistig en begint het zelfs wat te regenen. Tijd voor het spel Beverbende en door de duidelijke uitleg van Wessel konden een Fransman, Engelsman, Amerikaan en een Poolse ook meedoen. Tijdens de ‘cooking class’ van 10:00uur maken we loempia’s. En nog leuker, we mogen ze daarna opeten. Met de laatste happen in de mond moeten we alweer aan tafel voor de vroege lunch (11:00uur) want we moeten op tijd wegwezen voor de nieuwe groep komt. Tussen 12:00uur en 13:00uur wachten we in het restaurantje bij de pier op de shuttlebus en rijden daarna terug naar Hanoi. Een lange rit mede doordat we nog een tijd in de file staan door een verkeersongeluk. Om 18:00uur komen we aan en gaan direct op zoek naar pizza. Verrassend he? Met een volle buik gaan we terug naar het hotel. Zo’n 4e dag achter elkaar reizen is behoorlijk vermoeiend.
Dag 70 – Woensdag 16 september:
Hanoi heeft ongeveer dezelfde verhouding inwoners/scooters als HCMC en overal hoor, ruik, voel en zie je dan ook scooters. Gelukkig zijn we hiermee inmiddels bekend en glippen dan ook overal tussendoor. Nemen zelfs geen moeite meer om naar het zebrapad te lopen. We zigzaggen eerst door de smalle chaotische straatjes van ‘the old quarter’, zoals het oude centrum hier genoemd wordt. Een geweldig bruisende wijk waar we genieten van de handelaren, kleine (souvenirs) winkels en kleine (straat) restaurants. Die restaurants hier… het plastic meubilair is hier niet hoger dan 30cm maar iedereen lijkt behoorlijk gemakkelijk te zitten op de krukjes en aan de tafels die wij in Nederland alleen in de peuterspeelzaal terugvinden.
We vervolgen onze stadstour naar het Hoan Kiem meer. Dit meer vormt het levendige centrum van de stad en het park er omheen fungeert van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat als ontmoetingsplek en plek om te sporten. We besluiten er omheen te lopen en maken halverwege een tussenstop voor het bezoeken van de oude gevangenis Hoa Lo. Interessant om te zien maar minder indrukwekkend dan in Cambodja. Omgetoverd naar een echt museum waardoor we niet het idee hebben op ‘plaats delict’ te staan. Nieuwe dingen over de geschiedenis geleerd, goede maar toch een verbloemde voorstelling van de gruweldaden die hier begaan zijn. Behoorlijk eenzijdig belicht; nadruk ligt op de slechte behandeling van de opgesloten Vietnamezen tijdens de Franse onderdrukking maar dat de Vietnamezen jaren later tijdens de Vietnam Oorlog, toen zij hier Amerikanen opsloten, hun gevangenen wel erg goed verzorgden met kerstdiners en bordspellen. De plek heeft dan ook de cynische bijnaam “Hanoi Hilton” gekregen. Het neigt allemaal een beetje naar communistische propaganda.
Op de terugweg stoppen we in het steegje To Tich waar bij elk kraampje ‘Hoa Qua Dam Kem” verkocht wordt. Een overheerlijke lokale belevenis van kleine stukjes fruit (12 soorten o.i.d.) gedrenkt in suikersiroop en gecondenseerde melk met kokos ijs. We nemen tussen de locals plaats, op zo’n gammel laag krukje en smikkelen het op. Daarna gaan we een sandwich halen bij het nr. 1 restaurant van Hanoi op Tripadvisor; een straatkraam! Een vol belegde baguette + bananen + een glas koude thee voor maar één euro. ’s Avonds sluiten we de dag af met eten, uiteraard. Dit keer Mexicaans, heerlijk!
Dag 71 – Donderdag 17 september:
Vanmorgen konden we gebruik maken van de treintickets die we een paar dagen eerder gekocht hebben en om 9:00uur vertrekken we naar Ninh Binh. Een klein uitgestorven dorp zo’n 2,5 uur van Hanoi. Maakt niet uit, juist niet, we komen hier tenslotte voor de natuur; het binnenland van noord Vietnam. Vanmiddag alleen nog niet want het stort! Gelukkig staat ons hotel maar 100 meter van de station en rennen we over straat (inmiddels rivier) met het water tot boven de enkels die kant op. Net of we onder de douche hadden gestaan.
We worden verwelkomt met een kopje andijvie thee (zoals Wessel dat noemt) door vriendelijke mensen en bespreken direct het plan voor komende dagen. Zij bieden ons een pakket aan met privéchauffeur en overnachtingen. Wij vinden dit wat te duur en gaan eerst lunchen in het dorp. Stuk wandelen maar precies tussen de hoosbuien door. Patat en burgers! Over de rest van de middag/avond kunnen we kort zijn; we brengen heel wat tijd door met puzzelen en discussiëren over de prijs van onze trip. Kostte wat tijd (wat moeten we anders doen met dit weer?) maar wat een resultaat! Mooie deal voor 4 daagse reis, ingaande overmorgen. ’s Avonds plukken we de geldautomaten leeg en zijn we voor een korte tijd weer multi-multi-multi-miljonair… wel in Vietnamese Dong uiteraard. Alles geregeld, alles bijgewerkt, goed voor elkaar!
Dag 72 – Vrijdag 18 september:
Wat kan het hard regenen in Vietnam! De hele nacht tot een uur of 8 vanmorgen aan een stuk door (gevoelsmatig dan) en HARD! De kamer is dit keer droog gebleven maar de gang van het hotel is doorweekt. Na het ontbijt in het hotel huren we een scooter en gaan op pad. In dit sfeerloze dorp is niet veel te beleven maar de omliggende streek moet de ‘niet te missen parel van Vietnam’ zijn.
We rijden al snel tussen de rijstvelden en zien de enorme rotsformaties snel dichterbij komen. Er zijn drie plekken in deze omgeving waar je tussen deze rotsen door kunt varen en één daarvan is Trang An. We lopen een ticket en laten ons voor 6 euro per persoon, drie uur lang rond peddelen in een originele Sampan; een houten roeiboot van zo’n vier meter lang uit Zuidoost-Azië. Iedereen zegt dat die Vietnamezen zo vriendelijk zijn maar wij zijn er maar een handjevol van tegengekomen. Het Vietnamese vrouwtje dat ons rondvaart doet ook niet anders dan schreeuwen en boos kijken. Jammer joh, geen fooi voor jou. Als we na wat protesteren toch de zwemvesten aantrekken houdt ze heel even op en kunnen we genieten van de rust, paar vogels die we horen en de verbijsterende mooie omgeving. Zo vlak als dat het water is, zo stijl omhoog gaan de kalksteen rotsen. Geeft een mooi contrast! Het wordt hier (door de uitstekende rotsblokken) ook wel Halong Bay op het land genoemd. Wij begrijpen de vergelijking, in Halong Bay overheerst de zee en hier het groene platteland. Wat mooier is? Geen idee, beiden zijn heel bijzonder om te zien! Normaal gesproken zouden we door 9 grotten varen echter hebben we er vandaag maar 3 gedaan. Wij denken dat dit komt door de hoge stand van het water. Toen het leek of we op een doodlopend stuk aankwamen wees ze ons een heel smal en laag gat, waar de rivier een weg heeft gevonden dwars door de bergen heen. We begrijpen haar niet, dus bleven rustig zitten. Ze begon te schreeuwen dat we gestrekt moesten gaan liggen en voer in rap tempo erop af. We keken elkaar vragend aan… “We kunnen daar toch niet onderdoor?” Jawel hoor en we moesten nog opletten om op geen enkel punt achter een uitstekend rotsblok boven ons te blijven haken. Één van de tunnels was 300 meter lang! Ontzettend tof maar het water had op sommige plaatsen geen 3cm hoger moeten staan. Ook dit staat trouwens op de UNESCO werelderfgoed lijst. Je zou haast denken dat we wel een keer die door die lijst heen zouden moeten zijn.
Op de terugweg gaan we uitgebreid lunchen en net nadat we besloten hadden nog een stuk verder te touren (hebben nog ruim twee uur voor het donker wordt), krijgen we een lekke achterband. We zijn blij dat we niet meer in de middle of nowhere zijn en laten de band bij de plaatselijke garage repareren voor een euro. Dan gaan we maar terug naar het hotel, we houden het hierbij voor vandaag!
Dag 73 – Zaterdag 19 september:
Vanmorgen werden we om 9:00uur opgehaald door de chauffeur die we voor vier dagen ingehuurd hebben. Als koning en koningin werden we op de comfortabele en ruime achterbank neergezet en konden we aangeven waar, wanneer en hoe lang we ergens wilden stoppen. We doen er vier uur over om van Ninh Binh naar Mai Chau te komen (133km). Mai Chau is eigenlijk geen plaats maar het bestaat uit allemaal kleine bergdorpjes. We zijn gemakkelijke klanten want vragen maar twee keer om te stoppen. Één keer bij de supermarkt om een overlevingspakket in te slaan (koek, snoep en cola) en de andere keer bovenop waar vandaan we kilometers ver kunnen kijken. We vinden deze rit al een activiteit op zich en hebben al zoveel van de natuur gezien dat we dit als excuus kunnen gebruiken om vandaag niet teveel meer te wandelen door de omgeving met 33 graden en een brandende zon. Voelt als 40 want het is weer eens bloedheet.
We komen aan bij de homestay in Bon Lac, een traditionele paalwoning. Slapen doen we boven in een grote ruimte op twee harde dunne matjes op de grond en we krijgen wat niet wasbare kussens en dekens voor vannacht. We kijken er nu al naar uit om te gaan slapen… Ondanks de uren discussiëren hebben we ons te weinig afgevraagd HOE we zouden slapen. Als we het eerder hadden geweten… ’s Middags lopen we door de rijstvelden en bekijken het dorp. De inwoners zijn vooral ‘de witte Thai’ en zijn professioneel wevers. Ze maken kleding en souvenirs. In bijna elk huis zie je wel een vrouw hier druk mee bezig. De anderen verdienen geld met gasten laten slapen en landbouw. We eten bij de homestay omdat er simpelweg geen ander ‘normaal’ restaurant te vinden is. Dit gebeurd onder de paalwoning. We krijgen kip en varken van de BBQ en natuurlijk rijst. We denken meteen terug aan het arme zwijntje dat we vanmiddag levend in een bamboe kooi (leek op maat gemaakt, net een rollade en kon alleen nog maar met zijn ogen knipperen, heel zielig) op de markt zagen liggen. De trek werd nog minder toen we zagen dat het varkensvlees uit meer vet dan vlees bestond en de kip vooral uit botsplinters met slechts enkele stukken droog vlees. Dit komt doordat ze hier de hele kip (kop tot teen) grillen en vervolgens roekeloos in 100 stukken hakken.
Na het eten Skypen we met Balk en kijken we serie. Veel herrie van trommels wat door locals ‘muziek’ genoemd wordt. Zodra dat ophoudt proberen we te slapen, morgen weer vroeg dag!
Dag 74 – Zondag 20 september:
We waren blij dat we vanmorgen om 7:30 deze homestay konden verlaten. We hebben beiden amper geslapen en de douche deed ons herinneren aan die enorm vieze naar urine ruikende douches in Cemoro Lawang (Indonesië), weten jullie nog? We hebben er over gesproken om terug te gaan naar Hanoi maar besluiten het nog een kans te geven. De chauffeur brengt ons via allerlei kronkelende bergweggetjes naar een lokale zondagsmarkt zo’n 30 kilometer verderop. De markt is puur en authentiek en snel blijkt dat ze niet enorm veel toeristen zien. We worden van alle kanten (schaamteloos uiteraard, zoals een echte Aziaat dat doet) bekeken. Verschillende minderheden uit de bergdropjes komen naar deze markt om hun producten te verkopen; bananen, krijsende biggen, maïs, kippen, eieren, traditionele kleding, rijst gekookt in bamboe en gegrild blees. We horen dat deze bergvolkeren nog altijd een traditioneel leven leiden en zien dat een groot deel zelfs nog de kleurrijke traditionele kleding, versierd met borduurwerk, dragen. Wat grappig is, is dat deze minderheden een ander gezicht hebben dan de ‘stadsmensen’. Veel spitser, net indianen. Er wordt gehandeld, gekookt, gegeten, gelachen en… gerookt. Bij een kraampje wordt tabak aangeboden. Hier kun je een plukje tabak kopen, plaats nemen en dit terplekke oproken met behulp van een enorme bamboe waterpijp. Erg leuk om deze markt eens te zien. We maken wat foto’s en filmpjes maar het voelt bijna alsof we hun leven binnendringen en verstoren. Ze zijn het niet gewend en laten soms ook merken het niet op prijs te stellen. We kopen een soort van oliebol en een tros bananen als ontbijt en laten de chauffeur ons naar de volgende bestemming rijden: Pu Luong.
Het blijven bergweggetjes door grote valleien en soms zijn we zo hoog dat we de chauffeur vragen even te stoppen, zodat wij uit kunnen stappen en het uitzicht kunnen bekijken. De chauffeur maakt dankbaar gebruik van deze momenten om een sigaretje te roken. In de lager geleden dorpen zien we hoeveel overlast het water heeft veroorzaakt; huizen, kerkhoven, tempels en landbouwgronden staan twee meter onder water. Vlak voor wij aankomen is een grote wand van klei de een bergpas door de regen naar beneden gegleden. We moeten een uur in de auto wachten voor deze door graafmachines van de smalle weghelft is geschept en wij de route kunnen vervolgen.
De auto stopt en er komt een scooter aanrijden. Blijkbaar is het laatste stuk niet toegankelijk voor auto’s. De zware rugtassen worden achterop geknoopt en wij mogen lopen. Niemand spreekt Engels maar door een paar handgebaren ‘vooruit’ begrijpen we welke kant wij op moeten. Hij scheurt er vandoor en wij gaan over de modderige landweggetjes en gammele bruggen van bamboe dezelfde kant op. Kwartier verder; wat is het heet. Zweet zweet. Half uur verder; wat een eind zeg. We zullen er zo toch wel zijn?! Driekwartier verder; gaan we nog wel goed, denk je? Uur verder; pffff. Waarom zo ver weg? Waarom wisten we dit niet? Waar is die vent? Dan blijven ook nog eens die slippers om de haverklap vastzitten in de modder en schieten de bandjes telkens los. De gezichten werden iets minder vrolijk. Dit had eigenlijk niet mogelijk moeten zijn met zo’n omgeving, maar merken allebei dat de moeheid van het drukke programma wat aan het toeslaan is.
Gelukkig zien we in de verte een bekend figuur en zijn dan ook opgelucht als we anderhalf uur later, kilometer of zeven, aankomen bij de homestay. De familie (vader, moeder, dochter van 4 en zoon van 8) verwelkomt ons vriendelijk en laat ons de eigen paalwoning zien. Ook hier krijgen we een matras op de grond, wat kussens en een dekbed. Zo gaat dat blijkbaar gewoon. De WC en de ruimte om je te wassen (bak water met klein emmertje) zijn in een apart hok, beneden. Heuveltje af. Back to basic maar het ziet er verzorgd uit. Dit samen met de vriendelijkheid zorgt er voor dat we het prima vinden. Wel voor maximaal twee nachten ☺. ’s Avonds sluiten nog wat andere familieleden en twee toeristen aan en dineren we met elkaar in de paalwoning van de familie. Één lage tafel met daar omheen allemaal kussens om op te zitten. De tafel staat vol met Vietnamese hapjes en het is blijkbaar de gewoonte om het eten aan iedereen toe te verdelen. Je kunt zelf wat pakken maar het is ook aardig om dan wat bij een ander in het kommetje te doen. Nee zeggen was geen optie. We aten meer dan we wilden en hierdoor ook de dingen die we anders hadden laten liggen. Niet omdat dit niet lekker was maar omdat andere dingen lekkerder zijn. De shotglaasjes worden telkens gevuld met een onbekende borrel en als luid ‘’Chúc súc khoe’’ geroepen wordt is het tijd om te proosten, de borrel achterover te slaan en elkaar de hand te schudden. Verder alles met handen en voeten want er werd geen woord Engels gesproken. Om 19:30uur was het bedtijd, maar gelukkig kunnen wij ons nog een paar uur vermaken met de serie.
Dag 75 – Maandag 21 september:
De ochtend begint met pancakes en mierzoete koffie onder onze eigen paalwoning. Het heeft erg hard geregend vannacht, de paden zijn modderig en de rivier stroomt hard. Gelukkig klaart het weer al wat op. De laaghangende bewolking in de vallei geeft een wat mysterieus beeld. Het zoontje van een jaar of 8 staat klaar met zijn machete en is onze gids voor de jungle trekking van vandaag. Hadden geprobeerd uit te leggen een beetje vlak te willen blijven (glibberig en al genoeg geklommen deze reis) maar werd niet begrepen en gingen wéér stijl omhoog. We steken rijstvelden over, gaan door de bossen en klimmen over boomstammen. Hij hakt allerlei vruchten en bessen uit de boom. Als een aapje klimt hij de boom in maar als een scherpe prikker van de stam in de zijkant van zijn voet steekt en voor aardig wat bloed zorgt, huppelt hij net zo gemakkelijk op één been over de stenen naar een plek waar hij kan zitten. Scheurt een stuk t-shirt af, bindt zijn voet in en trekt zijn schoen weer aan. Geen gepiep, niets. Zo volwassen (op dit gebied) voor zijn leeftijd en je kunt zien dat dit voor hem de normaalste zaak ter wereld is. Overal zien we kronkelende beekjes en horen we fluitende vogels. Nog nooit zijn we zo afgelegen geweest. De weg naar beneden was heel glibberig en heeft voor genoeg bruine vlekken op de kleding gezorgd. De daling van zo’n twee uur was daardoor behoorlijk inspannend en besloten na de verfrissende ‘douche’ met rivierwater om de trekking van ’s middags over te slaan. Lekker even bijtanken. ’s Avonds eten we weer met de familie. Dit keer alleen het gezin van vier en wij twee. Bijzonder om dit mee te mogen maken en zo hun dagelijks leven te ervaren. Dezelfde gebruiken komen weer naar voren. Na genoeg drankjes (of teveel, Wessel?) gaan we terug naar eigen plek. Gelukkig hebben we een klamboe, het stikt van de muggen. De volgende keer alleen niet zo vaak open en dicht doen…
Dag 76 – Dinsdag 22 september:
De onweer en harde regen van vannacht zorgde ervoor dat de hut stond te trillen op de palen. Onder andere een hoop lawaai van onweer en regen, de kou en een dik vies beest in de klamboe zorgde voor een slapeloze nacht. Het ontbijt werd om 7.15 geserveerd. De hoop op een droge terugrit naar de auto was snel verdwenen en stoppen de tassen in regenhoezen en trekken de poncho’s (thanks, Elise!) aan. De modderige landweggetjes zijn veranderd in stromende rivieren. Grote delen moesten we dan ook op blote voeten afleggen. We waren even vergeten wat een eind het was. Eenmaal bij het eindpunt juichten we van blijdschap maar het viel direct op dat de auto er nog niet stond. Wat bleek? Die kon niet zo ver komen door de grote gaten en diepe plassen waardoor we nog een kilometer verder door de modder moesten banjeren.
We werden uiteindelijk afgezet bij de grote weg waar we de auto verruilen voor een slaapbus. Niet dat wilden slapen, maar geen andere mogelijkheid. We krijgen twee ligstoelen (denk aan een tandartsstoel) helemaal achterin, waar er vijf naast elkaar zijn gemaakt. Knus tussen de Aziaten liggen we de rit naar Hanoi (zo’n twee uur) gestrekt. Door de bedden boven ons geen mogelijkheid iets rechterop te gaan zitten. Het busstation ligt een eind buiten de stad waardoor we vervolgens nog met een lokale bus richting het centrum moeten. Alsof we rare wezens zijn staart iedereen ons continu aan. Staan in deze overvolle bloedhete bus was geen pretje. Maar ja, je moet er wat voor over hebben als je niet de hoofdprijs wil betalen. Een uur later komen we aan in hetzelfde hotel. Daar zijn we dan weer, voor de derde keer! We weten inmiddels de leuke eettentjes te vinden en gaan uitgebreid eten. Vervolgens versieren we de hele kamer met onze ‘inboedel’. Alles is vochtig en de was is nat van regen en zweet de waszak in gegaan. Beschrijven van de geur zullen we laten ☺ maar het was nodig om alles te laten drogen. ’s Avonds genieten we van de iets meer luxe door onder andere een douche van een uur en (Sabrina dan) rommelen met zalfjes en nagellak. Voelt weer fris!
Dag 77 – Woensdag 23 september:
Vanmorgen lekker rustig aan. We eindigen weer hetzelfde; geld tellen en bedenken hoe en waar we dit uit geven vandaag. Vanmiddag lopen we voor de laatste keer rond in het oude centrum en halen weer fruit en ijs, de lokale belevenis. We relaxen op een terras met fijne stoelen bij het meer en halen nog een paar belegde stokbroodjes bij het bekende straatkraampje dat op nr. 1 van de restaurants in Hanoi staat. Grappig dat de stoepen niet bedoeld zijn om te lopen maar om de scooters op te parkeren en een plek zijn voor de mobiele restaurantjes zoals deze. De stoepen staan helemaal vol en lopen doe je maar op straat! Een taxi brengt ons om 15:30uur naar het vliegveld. Tijd om Vietnam te verlaten!
-
23 September 2015 - 22:04
Miny:
Wat een geweldig verslag en belevenissen. Als ik lees wat jullie allemaal ondernemen wordt ik al doodmoe.
Maar ja je bent jong en je wilt wat, toch. Het grootste deel van de reis zit er al weer op. Geniet nog met volle
teugen van de resterende tijd. Sabrina vanaf hier alvast van harte gefeliciteerd met je verjaardag de 24e.
Lieve groetjes van ons. XX Miny. -
24 September 2015 - 00:39
Yvonne:
Lieve Sabrina,
Bij ons heeft de klok net 24.00 uur geslagen........ dus 24 september 2015!
Maar aangezien jij in het Verre Oosten een paar uurtjes voorloopt....ben je daar al ff jarig!
Vanuit Nederland: VAN HARTE PROFICIAT met je 24e op deze 24e!
Maak er een mooie en speciale dag van samen met Wessel!
Wij gaan nu ons mandje opzoeken, maar gaan er op korte termijn rustig voor zitten om jullie uitgebreide belevenissen van Vietnam te lezen. Blijf vooral nog genieten daar!
Een dikke kus van ons uit Maarssen.
Gerard en Yvonne
-
24 September 2015 - 10:57
Arie En Gezina:
Hallo jarige Jop en Wessel!!! Allereerst van harte gefeliciteerd...........is dit nou de vierde of vijfde keer dat ik dat doe?????? Nou dan weet je in ieder geval dat we aan je denken Sabrina! Omdat ik juist vandaag reageer op je verjaardag kan ik natuurlijk niet anders dan het NOG maar een keer te doen!
We hadden met z'n allen even het plan om op bezoek te komen en "chuc suc" te roepen en elkaar dan de hand te schudden, zoals de gewoonte daar is.......maar dat komt er vandaag even niet van! Haha. Zullen we vanavond thuis wel even doen bij een borrel, zal een mooie vertoning worden!!
We houden het wel tegoed, en jij je kado natuurlijk ook!
Ik heb net EVEN jullie verslag gelezen onder het genot van 2 bakjes koffie........achteraf bleek dat ik er bijna een uur voor uit heb moeten trekken. Jeetjemina, een verslag! Een schrijfster/schrijver is er niks bij en kan nog wat van jullie leren!
Maar erg leuk weer allemaal, Vietnam was Verrassend, Vreemd, soms wat meer en soms wat minder Voedzaam, maar Vooral erg Vermoeiend als ik het zo lees.
Jullie hebben je er weer goed doorheen geworsteld en nu op naar Laos in vogelvlucht! Dat verslag zal een stuk korter zijn, aangezien jullie verblijf daar niet zo lang is. Het Vietnam-verslag wordt weer uitgeprint voor oma, zal een behoorlijk dik pak worden denk ik zo, aangezien we het lettertype wat vergroten. Verslag is sowieso op mobiel heel moeilijk te lezen. Veel te kleine lettertjes........of word ik nu zo oud???
We kregen net een berichtje op de KoningsApp dat jullie aan het gebak zitten, chocola? en appel?, en een behoorlijk stuk! t'Is maar dat de andere lezers dit ook even weten! We hopen dat jullie een leuke (verjaar)dag hebben daar in Luang Prabang.
Fijne tijd nog daar en hou ons op de hoogte. (hebben jullie steeds prima gedaan hoor, we weten haast van dag tot dag waar jullie zijn en wat jullie doen).
Groetjes en liefs van ons uit Balk.XXX -
24 September 2015 - 14:31
Fam. Zaal Nieuwleusen:
Lieve Sabrina en Wessel.
Nog moe van het skypen en dan het verslag uitdraaien en zingen voor de verjaardag van onze Sabrina en dan nu reageren op het verslag.
Wij hebben een planning gemaakt, zodat wij voldoende tijd hebben om het te lezen.
Alvast voor het nageslacht, wij feliciteren je hierbij nogmaals met je 24ste verjaardag en bij deze uiteraard ook Wessel, verwen haar vandaag maar extra.
Wij wensen je Sabrina nog veel gezonde jaren toe en met allen die je lief zijn, dichtbij en verderaf.
Wij zullen vanavond zeker een borrel drinken op je verjaardag, uiteraard niet één voor ieder jaar.
Uitkijkend naar 12 oktober a.s wensen wij jullie nog een hele fijne resterend dagen van jullie vakantie toe.
Zijn opgebeld door een uitgever met het zoek de verslagen in boekvorm uit te geven. Hebben gezegd nee, zij willen niet te koop liggen in de etalage van de boekhandelaren en ten tweede, de geboden prijs staat niet in verhouding tot de inhoud.
De verslagen krijgen echt inhoud, als jullie later samen op de bank zitten en tegen elkaar zeggen, weet je nog oudje, zullen wij ons verslag weer eens lezen van 2015, toen we nog jong waren..
Schatten, een hartelijk groet uit het momenteel regenachtig Nieuwleusen.
-
25 September 2015 - 12:24
Schilties :
Nou inderdaad in etappes gelezen en nog een x herhaald, wat een geweldige belevenissen maken jullie mee! Super verhalen,lijkt net of we over het randje meekijken . Geniet nog even daar,het wordt al aftellen....Lieve groet uit Heerjansdam xxxxx -
26 September 2015 - 17:11
Dorine:
Super verhaal weer , het heeft dan ook een paar dagen geduurd voordat ik het echt allemaal gelezen had !! Behoorlijk afzien hoor , maar dan kom je uiteindelijk wel op geweldige plekken waar niet veel landgenoten zullen zijn geweest . Wat een bijzondere ervaring om bij mensen thuis te logeren ! In ieder geval nog heel veel plezier op jullie volgende bestemmingen. Geniet er van jongens -
29 September 2015 - 07:25
Wilma:
Heb weer genoten van jullie uitgebreide verslag. Of je er zelf bij bent zo schrijven jullie. Toch wat souveniers gekocht lees ik. Herken dat wel van Bertus en Anouk die momenteel op Bali aan het uitrusten zijn en op 11 oktober weer terugkomen één dag voor jullie. wat gaat de tijd snel. geniet nog met volle teugen van de laatste weken van jullie mooie reis en ik kijk uit naar het volgende verslag. -
04 Oktober 2015 - 12:31
Merel:
Haa reizigers!
Jullie verspillen geen enkele minuut zo te lezen. Wat een giga verslag (heb er ook even over gedaan!) met fantastisch leuke activiteiten. Het verbaasd me niets dat Wessel bijna de rest van zijn leven zou moeten doorbrengen in de tunnel met die lengte en dat Sabrina soms slaapproblemen ondervindt! Wat zal je thuis weer heerlijk slapen zonder lekkages. Gelukkig heeft je laptop het ook overleefd!
Het blijft toch altijd interessant om een stukje geschiedenis van weer een ander land te ontdekken! Ontzettend tof dat jullie gekozen hebben om met easy riders van A naar B te komen. Het uitzicht moet geweldig zijn geweest! En dat jullie een eigen chauffeur hadden heeft ook alleen maar voordelen gehad.
Ik kan wel uitroeptekens blijven gebruiken zo leuk ik het allemaal vind!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley