1217 kilometer over Java
Blijf op de hoogte en volg Sabrina & Wessel
28 Juli 2015 | Indonesië, Batavia
Door twee kerels van het hotel op scooters naar de bushalte gebracht. Dat is best een kunst met een flinke backpack op je rug maar een kort ritje is best te doen. De reis ging voorspoedig; de bus kwam direct aanrijden, we konden zo doorlopen de ferry op en eenmaal op Java de bemo (Javaanse taxi) gepakt richting ons hostel.
De omgeving hier in Oost-Java veel groener dan de stukken die we van Bali hebben gezien. Uitgestrekte en aaneengesloten rijstvelden en jungle alom! We verblijven net buiten het centrum van Bangyuwangi.
Als we tijdens onze zoektocht naar een supermarkt, barretje of restaurantje over straat lopen worden we van alle kanten begroet. Er wordt heftig gezwaaid en vrolijk gelachen. Wij zijn helaas iets minder vrolijk gezien we nergens iets te eten en/of drinken kunnen krijgen, alles is namelijk gesloten vanwege een Javaans feest. We worden door een meisje van een jaar of 10 uitgenodigd om bij haar thuis wat te komen drinken. Dat lieten we ons geen twee keer vragen! Slippers uit en via een smal deurtje lopen we het huis binnen en ploffen op de bank. Binnen no-time staat de tafel vol met koekjes en lokale zoetigheden. In ditzelfde tempo lijkt de hele buurt te zijn uitgenodigd en staat de huiskamer goed vol. Iedereen blijkt (na vakkundig handen en voeten communicatie) hier te wonen en een grote familie te zijn.
We willen niet iets ‘verkeerds’ eten en tegelijkertijd ook niet onbeleefd zijn… Komt straks het moment dat ze geld willen zien? “Eat, eat, eat” klinkt het advies. We kijken elkaar aan en proberen het een en ander. Zoete koekjes, koude rijst, kip maar vooral ondefinieerbaar eten proberen we beiden uit. In een variant van de Engels taal, wat 3 woorden kent waaronder “yes” en “eat”, begrijpen we dat we verder mee het huis in moeten. Verontwaardigd staan we 20 stappen later naar een slang van pak hem beet 3,5 meter te kijken. Wel achter tralies… althans; totdat de slang vrolijk door een aantal familieleden op de nek wordt genomen. Als het enorme beest onze kant op wordt gehouden maken we kennis met het 3e woord uit hun Engelse taal: “Selfie, selfie!”. We nemen een paar stappen terug en bedanken vriendelijk. Nadat Sabrina 10x tot mooiste vrouw uit het universum is uitgesproken en door de familie meerdere foto’s zijn gemaakt, vertrekken we richting het hostel. Een kleine maaltijd en een bijzondere ervaring rijker gaan we vroeg slapen.
Dag 10 – Zaterdag 18 juli:
Schoenen, lange broek en trui aan. Om 1 uur vertrekken we met een 4x4 jeep richting het startpunt van Mount Ijen. Rond 2:30 uur beginnen we aan onze klim naar boven en staan we anderhalf uur later aan de rand van de krater. In de verte zien we tussen de talloze lichtjes (zaklampen) het beroemde blauwe vuur. Dit vuur is alleen ’s nachts zichtbaar, als je geluk hebt. Om dichterbij te komen moesten we nog een flink stuk over rotsen naar beneden klauteren, de krater in. Doordat de wind de goede kant op stond hadden we geen last van de zwaveldampen en een goed zicht op het blauwe vuur van dichtbij. We doen snel het gasmasker op als de dampen een paar seconden onze kant op komen.
In de krater zijn een aantal mannen druk aan het werk. Zij hakken stukken zwavel uit de bron en brengen deze in twee grote manden (totaal 80 kg) aan een stok naar beneden, een paar keer per dag. Dit levert ze +- 6 euro per keer op.
Rond 5 uur klimmen we snel naar de top van de kraterwand en hoger voor de zonsopkomst. Duizenden sterren zijn zichtbaar. Op de achtergrond zien we Mount Ruang; de vulkaan die onze vlucht naar Bali in gevaar bracht. We hoorden de vulkaan rommelen, zagen het gloeiende lava en de grote rookwalmen. Wat een gaaf gezicht! Inmiddels is het redelijk licht geworden en konden we Kawah Ijen (het kratermeer) in haar volle glorie aanschouwen. Met 700m bij 600m en een diepte van 200 meter is het felgroene meer een van de grootste kratermeren ter wereld.
De tocht van 3km weer naar beneden moesten we bijna rennend doen. Doordat het redelijk stijl was en er een hoop grind lag gleden we anders te snel weg. Eenmaal terug in het hostel voelen we onze benen goed. Onder de koude douche krijgen we met moeite onze pikzwarte voeten schoon. Het zwarte stof is door onze schoenen en sokken heen getrokken. De rest van de dag vermaken we ons met bijslapen, serie kijken en eten.
Dag 11 – Zondag 19 juli:
We beginnen de dag met een busrit van (naar verwachting) 4 tot 5 uur. De precieze duur wist niemand. Als we 3 uren onderweg zijn en een blik werpen op Google Maps, komen we erachter dat we van de 150km totaal pas 40km hebben afgelegd… dit kan nog wel eens een lange reisdag worden! Ons hart krijgt het de rest van de rit goed te verduren. De man maakt de ene na de andere levensgevaarlijke manoeuvre en jaagt om de haverklap scooterrijders en fietsers de berm in. Tijdens de vele stilstaande files gooit hij de bus de andere rijbaan op en dringt zo steeds enkele plekken voor. Levensgevaarlijk en voor iedereen frustrerend. Een voordeel: door dit roekeloze rijgedrag komen we uiteindelijk om 18:00 uur aan in Probolinggo, anders was dit waarschijnlijk nog veel later geweest.
We zullen het laatste stuk naar onze eindbestemming Cemoro Lawang, aan de voet van de Bromo vulkaan, per mini van moeten doen. Deze busjes vertrekken pas zodra er 15 mensen gevonden. Tijdens het wachten nemen we plaats in een wegrestaurantje. Hier eten we wat sate, rijst en kroepoek voor 1 euro totaal. Het lekkerste eten wat we tot nu toe hebben gehad hier! Na anderhalf uur zijn er 9 mensen verzameld voor het busje. Dus driver van de mini-van stelt ons voor een keuze: of we moeten meer betalen of hij rijdt niet meer. Deze keuze hadden we natuurlijk liever anderhalf uur eerder willen maken.
Vanuit het broeierige Probolinggo slingert de mini-van omhoog richting Cemoro Lawang in het Bromo National Park. Hier op 2360m hoogte is het een stuk frisser, lees: koud. Vooraf geen verblijfplaats geregeld aangezien deze simpelweg niet te vinden zijn op internet. Er zijn genoeg homestays maar veel plekken zitten al vol. We komen in de homestay van de oom van onze driver terecht. Een smerig vervallen ‘hok’ met een dito badkamer. De vliegen krijgen we er gratis bij. We moeten het er maar mee doen en proberen nog snel een paar uur te slapen.
Dag 12 – Maandag 20 juli:
We vertrokken om 3:10 uur richting het viewpoint. We verblijven in dit dorpje zodat we op eigen gelegenheid naar dit punt en de Bromo toe kunnen. Onderweg – met nog spierpijn van de vorige tocht – vragen we ons meerdere malen af of we er wel goed aan doen. We zijn de enige die dit te voet doen. Omdat we steeds niet wisten hoe ver het nog lopen was zijn we onderweg bijna overgehaald om achterop de scooter te springen. Een goede keus om het niet te doen want we hadden ons dan flink bekocht gevoeld toen later bleek dat het slechts om de laatste meters ging. Na weer een enorme klim komen we om 4:30 uur aan bij het viewpoint. Tientallen mensen zitten er al, ingewikkeld in dikke kleding, met handschoenen aan en mutsen op. We koelen snel af met deze temperatuur. Al snel zien we de hemel lichter worden en ontstaat er een rood oranje gloed. We hebben uitzicht op (alweer) Mount Raung. Een uur lang hebben we geboeid gekeken naar de allermooiste zonsopkomst die we ooit hebben gezien! Daarna was het tijd om weer bergafwaarts te gaan.
Na de lange rit van zondag zien we het niet zitten om een nog langere rit te doen met de bus. We besluiten een vlucht van Surabaya naar Yogjakarta te boeken.
Na een paar uur slaap verhuizen we naar een ander ‘hok’. Vol goede moed trekken we de stoffige schoenen aan om richting de Bromo vulkaan te lopen. Het zonnetje schijnt en de temperatuur is een stuk aangenamer. Vier bananen pp als lunch zorgt voor de broodnodige energie. De Bromo ligt slechts 30 meter hoger dan het dorp dus begint de tocht met een afdaling. Al snel staan we op een grote stoffige zandzee van 8km bij 11km! We trotseren het (te) mulle zand en zijn onder de indruk van het vulkaanlandschap. Als we de steile trap richting de kraterwand oplopen ruiken we de inmiddels bekende geur van zwavel. Binnen een uur staan we op de kraterwand. Onderweg terug worden we om de haverklap door Aziaten gevraagd voor een foto. Mevrouw Blond en meneer Lang waren als enige twee blanken een grotere attractie dan de vulkaan zelf. ’s Avonds eten we hetzelfde als vanochtend en gaan op tijd naar bed. Trui aan en onder 2 dekens want zelfs in ons ‘hok’ is het steenkoud.
Dag 13 – Dinsdag 21 juli:
Gelukkig wel een verwarmde douche in de ontzettend ranzige badkamer. Omdat de muur zo smerig is hangen we onze spullen in een plastic zak op. Om 8:15 laten we Cemoro Lawang – dat overigens verdacht veel lijkt op een Oostenrijks dorpje in de zomerse maanden – weer achter ons en vertrekken we per mini-van het dal in. In Probolinggo regelen we een busticket naar Surabaya. We doen het niet voor minder dan een zogenaamde executive bus, die onderweg niet telkens stopt en voorzien is van airco. We willen namelijk niet dezelfde praktijken als afgelopen zondag. 100 kilometer en twee uur verder worden we afgezet bij Terminal 2 van Surabaya Airport. Gezien we ruim tijd hadden berekend voor al onze ritten deze ochtend zijn we wel ruim 5 uur te vroeg. We claimen twee zachte fauteuils bij de Starbucks, eten wat, drinken wat en al lezend doden we de tijd. Prima zo, geen stress, we zijn tenslotte op vakantie.
Na dik een uur vliegen in een klein propeller vliegtuigje (30 inzittenden) van Wings Air (Aziatische Ryanair) komen we aan op Yogyakarta Airport.
Een taxi brengt ons bij hotel Griya 35, dat alle verwachtingen overtreft! Wat een luxe hier zeg!
Dag 14 – Woensdag 22 juli:
Geklop op de deur maakt ons wakker. Een uur eerder dan afgesproken staat ons ontbijt voor de deur… twee grote cheeseburgers! Best pittige kost als je net 2 minuten wakker bent. We regelen de tour voor morgen en leveren gezamenlijk 6 kilo was in. Deze krijgen we morgen weer fris en fruitig terug. Schade; 1,20 EUR. In de middag besluiten we de 9km lange wandeling naar het centrum te doen.
Yogyakarta is vergeleken met de andere plaatsen meer een stad. Alles is georganiseerder en hierdoor op straat een stuk rustiger (terwijl er minstens net zoveel verkeer is). Niet zo chaotisch en er wordt niet 10x per minuut op de rem en/of toeter gedrukt. Er zijn stoplichten, staatnaambordjes, zebrapaden (al is het voor ons nog steeds volstrekt onduidelijk wanneer je precies voorrang krijgt) en wegen met eenrichtingsverkeer. 9km over slechte stoepjes, straten zonder stoepjes en drukke kruispunten is nog best een eind! Onderweg drinken we wat verse milkshakes en fruitsappen ter verkoeling. Eind van de middag komen we aan op Malioboro; de grootste en bekendste winkelstraat van Yogya. De chaos is terug. Deze straat is alles wat de afgelopen wandeling vooral niet hebben gezien. De straat is afgeladen vol met verkeer, fietstaxi’s, paard & wagens en honderden… wel duizenden mensen. Aan weerzijden van de straat zijn de vele marktkramen nog net te zien tussen de massa mensen en ontelbare scooters. Na een tijdje “kijken, kijken en niet kopen” nemen we rond 5 uur plaats in de skybar, gelegen aan deze straat. De glazen scheidingswand tussen de skyline van Yogya en het op de 5e verdieping gelegen dakterras zorgt voor een enorme rust. Sabrina besteld pasta waarbij de chef de cuisine iets te enthousiast met “spicy” is geweest. We krijgen een nieuw bord pasta en pakken de taxi terug naar het hotel.
In Yogya hebben we een pakje sigaretten gekocht. Morgen staat de Borobudur op het programma en deze willen we graag bekijken tijdens zonsopkomst. Het park gaat echter pas open om 6 uur. We hebben e.e.a. gehoord over omkopingspraktijken en aangezien 110% van de Indonesische mannen rookt, zagen wij onze kans. ’s Avonds regelen we driver Uhki voor morgen, die we de hele dag tot onze beschikking hebben voor 30 euro inclusief brandstof en auto. Van hem horen we de mogelijkheid om via de ingang van een hotel de tempel te bezoeken tijdens sunrise. Dan betaal je wel de hoofdprijs maar dan zijn we zeker dat we om 4:30 het terrein op kunnen. Dit lijkt ons verstandiger en geven het pakje sigaretten aan een hotelmedewerker die steeds ontzettend zijn best voor ons doet.
Dag 15 – Donderdag 23 juli:
We krijgen steeds meer moeite met het vroege opstaan. Om 2:50 uur gaat de wekker en om 3:30 uur stipt staat driver Uhki voor het hotel. Eerste stop: Manohara Hotel voor de officiële sunrise tickets. Om half 5 hebben we een mooi plekje gevonden op de Borobudur om de sunrise te aanschouwen. Deze periode van het jaar komt het regelmatig voor dat het ’s ochtends erg mistig is… Je voelt hem aankomen; vandaag helaas ook! Weinig zonsopkomst voor ons maar de Borobudur langzaam zien ontwaken is niet minder magisch! De boeddhistische tempel is de grootste ter wereld en gebouwd in de 8e en 9e eeuw, maar pas in de 19e eeuw wordt dit complex ontdekt door ontdekkingsreizigers. De tempel staat inmiddels op de wereld erfgoedlijst van UNESCO. Het complex staat vol met 73 stupa’s (in de vorm van een bel) en maar liefst 504 Boeddha’s. Zodra het licht is aanschouwen we de ontelbare details in de reliëfpanelen aan de muren. Driver Uhki laat ons nog twee andere tempels zien, waaronder de Mendut tempel. Deze zijn een stuk minder indrukwekkend waardoor we al weer snel in de auto zitten richting een volgend lid van de wereld erfgoedlijst; de Prambanan. Dit is het grootste Hindoeïstische complex van Indonesië en in dezelfde periode gebouwd en herontdekt als de Borobudur.
Het complex bestaat uit een hoofdtempel met diverse tempels (candi’s) eromheen. De Prambanan betekent ‘veel priesters’. Ook hier staat de muren weer vol met reliëfs. De priesters worden afgebeeld met een lange baard. Redelijk moe gestreden sjokken we terug naar Uhki. Die ons via de ‘country side’ van Java terugbrengt naar het hotel. De rest van de dag doen we rustig aan.
Dag 16 – Vrijdag 24 juli:
Het is 8 uur als we klaarstaan voor de shuttlebus die ons naar Purwokerto brengt. Dat het busje er nooit om 8 uur zou zijn was uiteraard al ingecalculeerd. Toen de driver pas om 13:15 (nee dit is geen typfout) aan kwam sukkelen baalden we dat we ’s ochtends niet wat rustiger aan hadden gedaan. Geen pijl op te trekken want de één is stipt op tijd en de ander is te laat. We hebben de tijd volgemaakt op de loungebank van het hotel met een boek in de hand. De hoteleigenaar bracht ons koffie, thee en koekjes. Hij vond het erger voor ons dan wij zelf.
Het grootste deel van de 200km zijn we binnendoor gereden om files te ontwijken. Dit was erg vermakelijk want er was gewoon een hoop te zien onderweg. Meiden en jongens die zichzelf wassen en de was doen in de rivier, kinderen spelen tussen de kippen, schapen die vervoerd worden op scooters en locals die de bus namen (lees: pickup truck). De vrouwen werken aan de oogst op de rijstvelden en de mannen… die hangen op een bankje, op de scooter of zitten bij een eettentje aan de rand van de weg.
Na 5,5 uur lassen we een pauze in en belandden we op een grote fruitmarkt. We eten (als avondeten) een tros bananen en nemen een lading fruit mee voor morgen. Een uur later, om 19:45 uur, komen we aan in het hotel en voor we het weten is het alweer bedtijd.
Dag 17 – Zaterdag 25 juli:
De shuttle pikt ons op om 8 uur (dit wordt 8:30) en we rijden talloze kilometers over voornamelijk de hoofdweg. Hier moet je niet teveel van voorstellen. Een tweebaansweg langs allerlei dorpjes met veel verkeer. Het oude barrel lijkt elke keer meer moeite te hebben als we weer een heuvel op gaan. We maken kennis met de minder leuke kant van Java. De berm is een grote vuilnisbelt en fungeert als dump plek voor het 0nverteerbare plastic wat door passerende bestuurders klakkeloos uit het raam wordt gegooid. Op blote voeten staan vele bedelaars tussen het afval. Ongelofelijk!
Om 17:30, 40km voor Bandung, moeten we noodgedwongen stoppen bij een tankstation. De laatste klim heeft ervoor gezorgd dat de motor van het busje oververhit is geraakt. Althans, dat maken we op uit het feit dat de bestuurder een fles water over de motor heen gooit. Zeker zullen we het niet weten want niemand spreekt een woord Engels. Na een aantal flessen is hij van mening dat we weer kunnen vertrekken.
Om 19:45 bereiken we eindelijk het hostel. Er is nog een Nederlands stel dat hier overnacht en we maken plannen om morgen gezamenlijk het één en ander te bezoeken en regelen een driver. Google Maps vertelt ons dat we vlakbij het winkelcentrum ‘Parijs van Java’ zitten. Hier is ook een Domino’s Pizza dus om 21:30 toch nog maar eventjes wat gaan avondeten. Nooit gedacht dat we zo konden genieten van een fastfood pizza. Even wat anders dan Nasi Goreng. Binnen no time maken we een extra grote pizza soldaat en zijn we de ellende van vandaag alweer vergeten. Het verschil tussen de stad en dit winkelcentrum is enorm. Schoon, nieuw, luxe, mensen in nette kleding en met de nieuwste sierraden en telefoons. Veel voor ons bekende winkelketen zijn hier vertegenwoordigd. Door smalle en ranzige steegjes lopen we terug naar het hostel. Om 23:00 uur gaat letterlijk en figuurlijk het licht uit.
Dag 18 – Zondag 26 juli:
Half 9 vertrekken we naar vulkaan Tangkuban. Dit is een van de 16 actieve vulkanen op Java. De vulkaan produceert nagenoeg geen rook en de temperatuur is op 1830 meter hoogte nog aangenaam. Voor de 3e keer staan we op een kraterrand. Vanuit hier kijk je de diepte in naar het hard geworden lava. Vanaf de top lopen we binnen een half uur naar beneden. Niet de krater van Tangkuban in maar bergafwaarts via een bospad de krater van Domas (Kawah Domas) in. In deze krater liggen diverse heetwaterbronnen. Als we langs de ‘badjes’ lopen voelen we aan de damp langs onze benen aan dat het water erg warm is. In één van de baden springt het water driftig omhoog, waaruit we kunnen concluderen dat het water aan het koken is. We kopen twee eieren en koken ze in 8 minuten gaar. Perfect; niet te hard en niet te zacht. Na nog wat rondkijken en pootje baden (uiteraard in een minder warm ‘badje’) lopen we richting de uitgang van het park. De driver heeft de auto al voorgereden… wat een luxe!
Op naar de heetwaterbronnen van Ciater. Pas nadat we de entree (RP 35.000 p.p.) betaald hadden kwamen we erachter dat dit een soort van mini-pretpark is. Afgeladen vol met Indonesiërs die hier de laatste vakantiedag vieren. Ze zaten zowat bij elkaar op schoot in het water, met alle kleding nog aan, waardoor er van de hotsprings weinig meer te zien was. We durfden het niet aan om in badkleding ertussen te gaan zitten en verontwaardigd vluchtten we het park uit.
Als we door een grote groene vallei rijden vragen we de driver om even te stoppen. Het blijkt een theeplantage te zijn. We kennen het totaal niet, de planten ruiken (nog) niet eens naar thee. Na een aantal foto’s rijden we door naar Kopi Luwak Citole. Dit is een koffiefabriek van één van de duurste koffie ter wereld. Dit komt door het productieproces: een speciale koffiebes wordt verbouwd op de plantages. Deze worden opgegeten door de Loewak, een civetkatachtige. Het vruchtvlees wordt verteerd maar de pit blijft intact en passeert het maag- en darmkanaal. De pitten worden uit de ontlasting gevist, gewassen en gedroogd. Daar is die dan, de koffieboon! Wessel drinkt een bakje koffie (erg smaakvol!) en we ‘knuffelen’ nog wat met de dieren.
Tot slot bezoeken we een waterval. Via 587 treden klimmen we naar beneden en na vijf minuten gaan we weer omhoog. Bezweet en uitgeput komen we weer boven aan. Hier zitten ontzettend veel apen. Wat is het toch vermakelijk om naar deze beesten te kijken. Ze komen behoorlijk dichtbij want ze weten precies waar ze wat te eten krijgen. Natuurlijk niet onder het bord ‘do not feed the monkeys’… Het is inmiddels bijna 19:00 uur als de driver ons af zet bij het hostel. We betalen RP 700.000 met z’n vieren. ’s Avonds eten we weer bij de Domino’s. Onderweg spotten we de eerste ratten en kakkerlakken.
Dag 19 – Maandag 27 juli:
Vanmorgen zijn we door een taxi naar het busstation gebracht. Voor we het doorhebben rijden we 100km per uur op een driebaansweg. Als dit zo doorgaat… en dat ging het! Na 3 uur kwamen we aan in Bogor, 200km verderop. Per scooter laten we ons richting het hostel brengen. De eigenaren zijn ontzettend vriendelijk wat zorgt voor een warm welkom. Als snel meldt de eigenaar dat hij naar het winkelcentrum verderop gaat en vraagt of we mee willen rijden. Goed plan! Het is maar 3,5km maar vervoerd worden is altijd goed! Dit winkelcentrum is van hetzelfde kaliber als in Bandung. We gaan lunchen en blijven hangen. We gaan rond 15:30 uur weer terug. Het OV is overigens in elke stad anders geregeld. In Bandung rijden allemaal groene busjes rond (zelfde type als de Bemo op Oost-Java heten ze hier Anklung). Het werkt perfect; we stappen in busje nummer 8 en een kwartier later zijn we bij het hostel. Om 18:00 uur wordt iedereen bij elkaar geroepen, we krijgen kookles van de eigenaresse! Gado Gado stond op het menu. Het was leuk om te zien hoe ze alles klaarmaakte. Uiteraard 4 rode chili pepers er in en alles met de hand gemalen. Behoorlijk snel stond de Gado Gado samen met wat rijst en kip op tafel. Aanschuiven en eten maar! We blijven natafelen tot ongeveer 22:00 uur. De gespreksonderwerpen hebben natuurlijk te maken met de reis; ervaringen en tips.
Dag 20 – Dinsdag 28 juli:
In de ochtend bezoeken we de botanische tuinen. Door de droogte van de afgelopen tijd is alles dood en verlept. Alleen de cactussen hebben de droogte weten te doorstaan. We genieten nog eventjes van het ‘westerse’ eten door een broodje te halen in het winkelcentrum en halen daarna onze tassen op. Gewoon dingen vragen scheelt geld, merken we. Aan de eigenaresse vragen we of ze ons wil afzetten bij het busstation. Dit was geen enkel probleem en voor ons een stuk comfortabeler dan slepen door de hitte met alle tassen. Op de een of andere manier voelt het hier een stuk warmer aan dan in andere plaatsen. De executive bus brengt ons naar het vliegveld. Op het vliegveld aangekomen proberen we het gewoon nog een keer; vragen. We bellen het hotel en vragen of ze ons willen ophalen. Dit was geen enkel probleem! In het restaurant aan de overkant van het hotel eten we wat en gaan vroeg op bed want morgen worden we om 5:00 uur weer naar het vliegveld gebracht… op naar Sumatra!
-
28 Juli 2015 - 16:55
Dorine:
Wat een geweldig verhaal jongens !! Op deze manier kunnen we echt met jullie meereizen !! Wij slaan wel graag de smerige holen over, dat wel !! Zo wordt jullie reisverslag een fantastisch boek !! Geniet maar verder, en ik kijk uit naar de verhalen over Sumatra !! Liefs uit Vancouver -
28 Juli 2015 - 18:46
Gezina...moekie:
Hallohallo,...wat een verhaal weer! het meeste wisten we natuurlijk al via skype, maar als je het zo achter elkaar leest, dan denk ik...beetje druk he?? "t Is vakantie!!!! Maar toch weer heel leuk om alles weer van jullie te lezen! Aan de andere kant...jullie zijn er nu en daar moeten jullie optimaal van profiteren. Weer heel wat beleefd daar op Java, en nu op naar Sumatra. Ben nu alweer benieuwd hoe het jullie daar zal vergaan. Vast weer allerlei onvoorziene dingen maar die de moeite waard zijn om mee te maken. Nog twee dagen en dan zijn jullie al 3 weken weg! Menig vakantie is dan al weer om! Voor jullie is dit nog maar het begin, er komen nog zoveeeeeeel weken. Het is hier nu 18.45 u, bij jullie dus 5 u later, dus over een paar uurtjes gaan jullie vliegen, dus jullie liggen nu te slapen. vatie en ik wensen jullie (alweer) een hele goeie reis en heel veel plezier op Sumatra. We hebben geen idee hoe het er daar uit ziet....dus we wachten weer vol smart op jullie foto's zodat we weer mee kunnen genieten. Het weer is hier bar en boos geweest, dat zijn jullie dan maar weer mooi misgelopen!!! Wacht maar...jullie gaan nog naar regen verlangen over een aantal weken!!! haha.
Heel veel plezier en we hebben wel weer contact. liefs van vatie en moekie. XXX -
28 Juli 2015 - 19:48
Miny:
ik -
28 Juli 2015 - 19:52
Miny:
Ik heb jullie verslagen met rooie oortjes gelezen. Het lijkt me fantastisch maar ook wel vermoeiend.
Maar ja je bent jong en dan kun je nog veel incasseren. Kijk weer uit naar de volgende belevenissen.
Liefs vanuit Itterbeck van ons. -
29 Juli 2015 - 09:01
Mara:
Wat een ervaringen hebben jullie al opgedaan. Ik herken jullie verhalen precies! Erg grappig en leuk om te lezen dat jullie dit nu allemaal ook beleven! Geniet van Sumatra, ben benieuwd hoe dat is!
Liefs Mara -
29 Juli 2015 - 09:38
Henriette:
Dag Sabrina en Wessel,
Ben onder de indruk van jullie verslag: het ''voelt'' alsof ik er zelf bij ben!
Hartelijke groeten en geniet van deze bijzondere reis!
Henriëtte -
29 Juli 2015 - 15:50
Anouk De Kruijf:
Hai Sabrina,
Via mijn moeder deze link gekregen. Mooi om te lezen dat jullie het naar je zin hebben. Ik herken veel in de verhalen door onze reis vorig jaar naar Indonesie. Ik ben benieuwd hoe jullie het op Sumatra gaan krijgen. Daar gaat onze volgende reis naar toe.
Heel veel plezier en blijf vooral doorschrijven! -
29 Juli 2015 - 18:54
Dick En Mariette :
Duurt even om het door te lezen maar wat een andere wereld! Intensief en avontuurlijk allemaal en zo leren we ook Azië kennen voor als we nog eens die kant op willen....Veel reis,wandel plezier op Sumatea. Gr d Schilties xxxx -
29 Juli 2015 - 21:27
Oma En Opa:
Dag mevrouw blond en meneer lang dit vinden we zo grappig leuke incognito namen, jongens wat een schitterend verslag, wat kunnen we mooi meer reizen en met wat inlevingsvermogen zien we ook veel.Sabrina misschien doen jullie dit samen, maar je kunt makkelijk reisverslag geefster worden. Een leuke bijbaan. Ik heb bij À H ook nog even naar die speciale koffiebonen gezocht maar waren niet voorradig, toen maar gewoon d e gekocht. Maar wat jullie allemaal meegemaakt , O dat van die slang niet te geloven heeft Wessel hem ook niet stiekem even om zijn nek gehad? We hebben alles al 2keer gelezen we zijn onder de indruk hoor. We wensen jullie weer alle goeds toe en heel veel plezier lieve groet van van ons uit nieuwleusen. Doegggggggggggggggg !!!! -
30 Juli 2015 - 08:00
Wilma De Kruyf:
Wat een onderhoudend verslag hebben jullie er weer van gemaakt. Zo leuk om te lezen wat jullie zoal meemaken. Veel leuke maar ook minder leuke dingen. Jullie schrijven zo dat je alles voor je ziet. Veel plezier op Sumatra en ik kijk uit naar jullie volgende stukje.
Vanavond maar even een rijsttafel eten bij tante Lien in het dorp. hahaha -
31 Juli 2015 - 13:34
Romy :
Wat hebben jullie al een hoop gedaan zeg! Erg fijn om met jullie reisverslag het werken aan mijn eigen stageverslag nog even uit te stellen :) Veel plezier! -
02 Augustus 2015 - 13:39
Marieke:
Ik moest er even voor gaan zitten, wat een verhalen! Super leuk om alles zo te lezen en een beetje mee te kijken in jullie reis. Mijn koffer inpakken voor tien dagen Spanje is nu toch wat minder 'groots'. Veel plezier weer verder! Liefs! -
02 Augustus 2015 - 23:11
Gerard:
Hoi Sabrina en Wessel,
Wat een giga verhaal, erg mooi en heerlijk om te lezen. We moesten er wel de tijd voor nemen, want zo'n verhaal lees je niet ff in een paar minuten vandaar nu pas een reactie (hihi). Voor ons is het een gevoel van "We are going back in time", want ook wij hebben dit stuk van Idonesië bezocht, al is het ruim 20 jaar terug.
Een andere wereld met grote tegenstellingen. Mooie natuur en heerlijk eten, als je tenminste een liefhebber van de Indonesische keuken bent. Wij herkennen veel in jullie verhaal, er blijkt dus in de afgelopen 20 jaar niet erg veel veranderd te zijn in dat mooie land.
Inmiddels zijn jullie al weer op Sumatra, ook hier hebben wij destijds een onvergetelijke tijd gehad. We zijn benieuwd naar jullie reisverhaal over dit mooie eiland.
Geniet van elk moment zoals het daar is, want het is toch heel bijzonder om zo'n prachtige reis te maken.
Groetjes en liefs van Yvonne en Gerard. -
05 Augustus 2015 - 17:57
Oma Harderwijk:
Hee dat is een verrassing.......oma zonder computer!!!!!!!
Ik heb jullie verslag gelezen....fantastisch wat jullie allemaal beleven en zien. Wij zijn nu in Maarssen en geloof het of niet, ik zit achter de laptop!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!maar ik hou het kort want het is de eerste keer. Heel veel plezier verder en een goede reis. Liefs Oma
.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley